نامۀ ۷۷ نهج البلاغه
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
مقدمه
- خوارج چهره‌هایی متعصب و نادان بودند که در جریان جنگ صفین بر امام شوریدند و امام را از ادامه جنگی که تا پیروزی فاصله‌ای نداشت، بازداشتند. آن‌ها در مسیر بازگشت در منطقه‌ای به‌نام حَروراء فرود آمدند و از رفتن به کوفه منصرف شدند. امام (ع) وقتی به کوفه رسید، ابن عباس را که از دانشمندان و عالمان زمان بود نزد ایشان فرستاد تا با آن‌ها به بحث و گفت‌وگو بنشیند و آن‌ها را به کوفه بازگرداند. از این‌رو این نامه باید در سال ۳۷ ق صادر شده باشد[۱].
فرازی از نامه
- به حجت‌آوری از قرآن، با ایشان در میاویز، چه، قرآن را توجیه بسیار است؛ تو احتمالی را بیان می‌کنی و آنان احتمالی دیگر را. بلکه با آنان به سنت گفت‌وگو کن، که از آن گریزگاهی ندارند[۲].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 815.
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 815.