نامۀ ۷۹ نهج البلاغه

مقدمه

• امام (ع) در این نامه راز هلاکت امت‌های پیشین را بیان می‌دارد. دستگاه حاکم حق مردمان را از آنان بازمی‌داشت و مردمان به آن تن می‌دادند و آنان را به راه باطل رهبری می‌کرد و آنان نیز از باطل پیروی می‌کردند. حاکمانی که کار را بر جایگاه خود ننهادند و ولایات را به افرادی که سزاوار و شایسته‌اش نبودند واگذاشتند. کارهای دین و دنیای آنان مطابق با هوس خود و غرض فاسدشان بود. آن‌ها مردم را به راه باطل کشاندند، در نتیجه نسلی که پس از ایشان آمد، در ارتکاب آن باطل و ناحق از پدران و نیاکان خویش پیروی کردند. آنان در اثر این نابخردی سرانجام در ورطه هلاکت گرفتار آمدند. این نامه در اوایل حکومت امام (ع) در سال ۳۶ ق صادر شده است.
• افزون بر سیدرضی، ابن عبدالبر در بهجة المجالس با اندکی اختلاف، این نامه را روایت کرده است.

فرازی از نامه

• لحظه‌ای که خلعت خلافت را حضرت علی (ع) بر اندام مقدسش کرد، نامه زیر را به امرای ارتش خویش نگاشت: پس از ستایش خدای بزرگ و بی‌همتا و درود بر رسول اکرم (ص) این را بدانید که هلاکت آن‌هایی که قبل از شما زندگی کردند و به این دلیل بود که مردم را از حق بازمی‌داشتند و مردم نیز خریدار افکار باطل آنان بودند. این قدرتمندان توده آنان را به وادی ضلالت و گمراهی و ناراستی مجبور کردند و آن عده از بی‌خبران کوردل هم اطاعتشان را به گردن گرفتند.

منابع

• دانشنامه نهج البلاغه ج۲؛

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: