موعظه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۳۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل موعظه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

موعظه یکی از راه‌های اثبات نبوت

  • خطابه قیاسی است که مفید تصدیق ظنی باشد[۷]. برخی از احتجاجات قولی قرآن به روش موعظه یا خطابه است. در آیه‌۴۶ سوره سبأ برای ترغیب به قیام در راه خدا، به روش مذکور تصریح شده است: ﴿ قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكُم بِوَاحِدَةٍ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى [۸]. این روش احتجاج نیز مورد سفارش آیه‌۱۲۵ سوره نحل واقع شده است: ﴿ ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ [۹][۱۰].

منابع

پانویس

  1. نهج البلاغه، نامه ۳۱
  2. دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 837.
  3. نهج البلاغه، خطبه ۹۴
  4. نهج البلاغه، خطبه ۱۸۱
  5. نهج البلاغه، خطبه‌های ۱۷۵ و ۱۸۹
  6. دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 837.
  7. شرح المنظومه، ج‌۱، ص‌۳۲۲
  8. بگو: تنها شما را به (سخن) یگانه‌ای اندرز می‌دهم و آن اینکه: دو تن دو تن و تک تک برای خداوند قیام کنید؛ سوره سبأ، آیه: ۴۶.
  9. مردم را به راه پروردگارت با حکمت و پند نیکو فرا خوان؛ سوره نحل، آیه: ۱۲۵.
  10. آقازاده، فتاح، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج ۲، ص ۲۰۴ - ۲۱۵.