دین فطری در کلام اسلامی
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دین فطری (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- فطری بودن دین به این معنا است که با گرایش‌ها، نیازها و بُعد ثابت و ذاتی انسان هماهنگ و سازگار است و به عبارتی دیگر، تشریع با تکوین همراهی می‌کند[۱]. دین در صورتی می‌تواند در هر زمان و مکانی، وجود و بقا بیابد که با بُعد ثابت حیات انسان -فطرت- هماهنگ باشد. انسانیت انسان، به فطرت او است و اسلام، آیین فطرت است؛ بدین معنا که آموزه‌هایش با فطرت سازگار و همراه است[۲]. مهمترین علت جاودانگی آیین اسلام همین است[۳].
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ تفسیر المیزان، ۱۶/ ۱۸۳.
- ↑ مجموعه آثار شهید مطهری، ۳/ ۴۵۱.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 256.