کینه در حدیث
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل کینه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
روایات مربوطه
- امام صادق(ع) فرمودند: "خداوند هیچ عملی را از هیچ مؤمنی نمی‌پذیرد، در حالی که او نسبت به مؤمن دیگری نیّت بدی در دل دارد"[۱]؛
- امام صادق(ع) فرمودند: "کینه مؤمن، فقط تا وقتی است که همراه کسی است که ناراحتی او را فراهم کرده است، امّا چون از او جدا شود هیچ کینه‌ای از او به دل ندارد؛ در حالی که کینه کافر باندازه روزگار طول خواهد کشید" [۲]؛
- پیامبر اکرم(ص) فرمودند: "آیا شما را از کسی که شباهتش به من از همه کمتر است آگاه نکنم؟ گفتند: بله ای پیامبر خدا! ما را خبر ده که او کیست، حضرت فرمودند: کسی که بدرفتار است و بدزبان و بخیل و حیله گر وکینه‌توز و حسود و سنگ‌دل، و از تمامی امور خیری که آرزو می‌شود دور است، و آدمی از دست او از هیچ شرّی در امان نیست" [۳]؛
- امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: کینه زشت‌ترین عیب‌ها است. کینه آتشی است که جز با دست یافتن به منظور، خاموش نمی‌شود. کینه از اخلاق بدکاران است. در زنجیر ترین قلب‌ها، قلب انسان کینه‌توز است"[۴][۵].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ « عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع): لَا يَقْبَلُ اللَّهُ مِنْ مُؤْمِنٍ عَمَلًا وَ هُوَ يُضْمِرُ عَلَى الْمُؤْمِنِ سُوءاً»؛ بحارالأنوار، ج۷۲، ص۱۴۶.
- ↑ « قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع) حِقْدُ الْمُؤْمِنِ مُقَامُهُ ثُمَّ يُفَارِقُ أَخَاهُ فَلَا يَجِدُ عَلَيْهِ شَيْئاً وَ حِقْدُ الْكَافِرِ دَهْرُهُ»؛ بحارالأنوار، ج۷۲، ص۲۱۱.
- ↑ « عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بِأَبْعَدِكُمْ مِنِّي شَبَهاً قَالُوا بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ الْفَاحِشُ الْمُتَفَحِّشُ الْبَذِي‌ءُ الْبَخِيلُ الْمُخْتَالُ الْحَقُودُ الْحَسُودُ الْقَاسِي الْقَلْبِ الْبَعِيدُ مِنْ كُلِّ خَيْرٍ يُرْجَى غَيْرُ الْمَأْمُونِ مِنْ كُلِّ شَرٍّ يُتَّقَى»؛ اصول کافی، ج۲، ص۲۹۱.
- ↑ « وَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(ع): الْحِقْدُ الْأَمُ الْعُيُوبِ؛ الْحِقْدُ نَارٌ لَا تُطْفَى إِلَّا بِالظَّفَرِ؛ الْحِقْدُ مِنْ طَبَائِعِ الْأَشْرَار؛ أَشَدُّ الْقُلُوبِ غِلٍّا قَلْبُ الْحَقُودِ».
- ↑ مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۲، ص ۱۴۹-۱۵۱.