بابیت

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

مقدمه

فرقه باب، در قرن سیزده هجری قمری از سوی سید علی محمد شیرازی (متولد ۱۲۳۵ ق) سر برآورد.
باب، متأثر از فرقه شیخیه بود که ائمه اطهار(ع) را شریک در عالم خلق و امر می‌‌دانستند و به وجود "باب" یا "رکن رابع" (شیعه کامل واسطه میان مردم و امام غائب) در هر زمانی معتقد بودند.
از این‌رو وی ابتدا خود را باب (دروازه ارتباط) با امام زمان(ع) معرفی کرد.
علی محمد در چند مرحله ادعاهای کفرآمیز و ضد دینی را مطرح کرد که به ترتیب زمانی عبارتند از:

گفته می‌‌شود که او پس از ادعای نبوت، مدعی شریعت جدید و البته پیش از "الوهیت"، ادعای "حلولیت" نمود.
سرانجام در سال ۱۲۶۶ ق در تبریز و در حضور ناصرالدین شاه قاجار (که آن زمان ولی‌عهد بود) محاکمه و به جرم ارتداد محکوم شد و به دستور امیرکبیر او را به دار آویختند و تیر باران کردند.
کتاب معروف او که نزد بهائیان تقدس زیادی دارد، کتاب "بیان" است که آن را در دوران زندان در قلعه ماکو نوشت^[۱].
با توجه به اینکه پس از مرگ باب، حسینعلی بهاء و فرقه بهائیت، این مسیر را ادامه و تکمیل نمود؛ اصول اعتقادی و احکام عملی آنها در آنجا مورد بحث قرار گرفته است. جهت آشنایی بیشتر به اصطلاح "بهائیت" مراجعه شود^[۲].

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ بنگرید به: خاوری، رساله امر و خلق، ص۵۵۳؛ فاضل مازندرانی، ظهور الحق، ج۳، ص۱۷۴ - ۱۷۳؛ حداد عادل، دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص۱۹ - ۱۶.
↑ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۲۸۵-۲۸۶.