اعتلاء
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اعتلاء (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
اعتلاء، به معنای بلند پایه و برتری یافتن است[۱]. "اعتلای لوای دین" کنایه از عظمت و قدرت دین است که در منابع فقهی، با عنوان «الْإِسْلَامُ يَعْلُو وَ لَا يُعْلَى عَلَيْهِ»[۲] از آن یاد شده است. پیشینۀ اعتلاء در فقه سیاسی، به غزوۀ احد باز می‌گردد. "ابوسفیان" و "عکرمه" در حالی که بت‌ها را روی دست خود گرفته بودند، فریاد می‌زدند: اعْلُ هُبَلُ، اعْلُ هُبَلُ[۳] -سرفراز باد هبل-. پیامبر(ص)، با مشاهده این واقعه به مسلمانان دستور داد تا بگویند: «اللَّهُ أَعْلَى وَ أَجَلُّ، اللَّهُ أَعْلَى وَ أَجَلُّ»[۴] و بدین‌سان، از توطئه جنگ روانی دشمن جلوگیری به عمل آمد؛ همچنین در مقابل شعار کفار که می‌گفتند: إن لنا العزى و لا عزى لكم[۵] مسلمانان شعار می‌دادند: الله مولانا و لا مولى لكم[۶][۷].
منابع
پانویس
- ↑ فرهنگ معین، ج۱، ص۳۰۲.
- ↑ وسایل الشیعه، ج۱۷، ص۴۷۶؛ من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۳۳۴؛ القواعدالفقهیه ج۱، ص۱۵۹.
- ↑ بحارالانوار، ج۲۰، ص۲۳؛ مجمع البیان، ج۲، ص۳۳۹، پیرامون آیه یکصد و چهل از آل عمران؛ سیره ابن هشام، ج۱، ص۱۵۵؛ طبقات ابن سعد، ج۲، ص۴۸-۴۷؛ الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۵۳.
- ↑ همان.
- ↑ همان.
- ↑ همان.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، دائرةالمعارف قرآن کریم، ص ۳۵.