قاسطین در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۸ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۵۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث قاسطین است. "قاسطین" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل قاسطین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

قاسطین در لغت، به معنای ستم‌کاران و بازگرداندگان از حق است[۱] و در اصطلاح، لقب آن دسته از اهل صفین بود که در صف لشکر معاویه بوده‌اند. قاسطین در برابر ناکثین و مارقین بکار رفته و این القاب را پیامبر(ص) در روایتی خطاب به علی(ع) نام برد و فرمود: "تو -علی- پس از من با قاسطین، ناکثین و مارقین جنگ خواهی کرد"[۲]. با پیروزی علی(ع) بر ناکثین و تعیین حاکمان ایالات، معاویه که موقعیت خود را در خطر دید، به بهانۀ خونخواهی عثمان، به سوی عراق لشکرکشی کرد و لشکر عراق در صحرای صفین، مقابل لشکر شام قرار گرفت که سرانجام با حیلۀ عمرو بن عاص، علی(ع) وادار به پذیرش حکمیت شد[۳][۴].

منابع

پانویس

  1. لغت‌نامه دهخدا، ج۱۱، ص۱۷۳۱۵.
  2. بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۵؛ شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۹۸-۹۷.
  3. ر.ک: حکمیت. تاریخ طبری، ج۵، ص۷۸-۳۹؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۲۰۵-۱۶۱.
  4. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۴۶.