آیة الله
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آیة الله (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
قرآن کریم موجودات محسوس و مشهود را “آیات” (نشانه‌ها) می‌نامد؛ یعنی هر موجودی به نوبه خود نشانه‌ای از هستی نامحدود و از علم، قدرت، حیات و مشیت الهی می‌باشد[۱]. قرآن کریم موجودات جهان را به عنوان “آیات” یعنی علائم و نشانه‌هایی از خداوند یاد می‌کند[۲][۳]
مقدمه
- آیة الله به معنای نشانه خدا است. هرچه که در جهان است و نشانه وجود و قدرت خداوند است، آیت الهی است.
- در قرآن کریم، نمونه‌های فراوانی از شگفتی‌های آفرینش؛ همچون: خورشید، ماه، ستارگان، شب و روز، دریاها و درختان، رویش گیاهان، حیات، مرگ، به عنوانِ "آیات خدا" نام برده شده است، چون همه اینها نشانه قدرت خدایند.
- در اصطلاح دینی، به علمای دین و فقها نیز "آیة الله" گفته می‌شود، چون هدایت‌کننده مردم به سوی خدا و احکام الهی‌اند[۴].
منابع
پانویس
- ↑ مجموعه آثار، ج۲، ص۹۱.
- ↑ مجموعه آثار، ج۱، ص۵۳۷.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۴۷.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۶.