توهین
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
اهانت عبارت است از خوار و تحقیر کردن کسی یا چیزی با گفتار یا کردار.
ملاک اهانت
اهانت در افعال مشترک که قابلیّت اهانت بودن و غیر اهانت بودن را دارند، با قصد محقّق می‌شود، مانند پشت کردن به ضریح امام(ع) یا دراز کردن پا به سمت قرآن. چنین افعالی اگر به قصد اهانت سر زنند، توهین به شمار میرود، ولی در کردارهایی که به حسب عرف و عادت در مقام اهانت به کار میروند، مانند دشنام دادن، بدون قصد نیز محقّق می‌شود.[۱]
حکم
حکم اهانت بر حسب موارد آن مختلف است. اهانت نسبت به آنچه در شریعت محترم شمرده شده، حرام است، بلکه برخی مراتب آن موجب کفر و ارتداد می‌شود[۲].
اهانت به غیر محترم، همچون کافر حربی، اهل بدعت و متجاهر به فسق، جایز، بلکه مطلوب و پسندیده است[۳].
اهانت به مسلمانی که نباید به وی اهانت شود، موجب ثبوت تعزیر است. البته اهانت به صورت قذف موجب ثبوت حدّ میگردد[۴].[۵]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ العناوین، ج۱، ص:۵۵۶ ـ ۵۶۱؛ القواعد الفقهیة (بجنوردی)، ج۵، ص:۲۹۶ ـ ۲۹۷
- ↑ وسائل الشیعة، ج۱۱، ص:۲۱۵
- ↑ مستمسک العروة، ج۱۱، ص:۲۱۶
- ↑ مستمسک العروة، ج۱۱، ص:۴۰۹-۴۱۲
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۷۶۱.