توهین

مقدمه

اهانت عبارت است از خوار و تحقیر کردن کسی یا چیزی با گفتار یا کردار.

ملاک اهانت

اهانت در افعال مشترک که قابلیّت اهانت بودن و غیر اهانت بودن را دارند، با قصد محقّق می‏‌شود، مانند پشت کردن به ضریح امام(ع) یا دراز کردن پا به سمت قرآن. چنین افعالی اگر به قصد اهانت سر زنند، توهین به شمار می‌‏رود، ولی در کردارهایی که به حسب عرف و عادت در مقام اهانت به کار می‌‏روند، مانند دشنام دادن، بدون قصد نیز محقّق می‏‌شود.

حکم

حکم اهانت بر حسب موارد آن مختلف است. اهانت نسبت به آنچه در شریعت محترم شمرده شده، حرام است، بلکه برخی مراتب آن موجب کفر و ارتداد می‏‌شود.

اهانت به غیر محترم، همچون کافر حربی، اهل بدعت و متجاهر به فسق، جایز، بلکه مطلوب و پسندیده است.

اهانت به مسلمانی که نباید به وی اهانت شود، موجب ثبوت تعزیر است. البته اهانت به صورت قذف موجب ثبوت حدّ می‏‌گردد.

منابع

1. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت