یأس در فقه سیاسی
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل یأس (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
معناشناسی
یأس عبارت است از ناامید شدن بعد از امید و آرزو[۱]. اصل آن "خیب" به معنای حرمان از بهره[۲] و بی‌فایده است[۳].[۴]
یأس در قرآن
خداوند در قرآن کریم به افرادی که خلاف راه و روش الهی را در پیش می‌گیرند و اقدام به دسیسه و توطئه چینی با اعمال ضد ارزشی و ضد اخلاقی می‌کنند، وعده ناکامی و شکست داده است: ﴿خَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ﴾[۵]، ﴿وَقَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَى﴾[۶]، ﴿قَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا﴾[۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۳، ص۱۵۶.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۳۱۵.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۲۴۳.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۶۸.
- ↑ «و (پیامبران) گشایش خواستند و هر گردنکش ستیهنده‌ای نومید شد» سوره ابراهیم، آیه ۱۵.
- ↑ «موسی به آنان گفت: وای بر شما! بر خداوند دروغی نبندید که شما را با عذابی نابود کند و هر کس دروغ بافد نومید خواهد شد» سوره طه، آیه ۶۱.
- ↑ «چهره‌ها در برابر (خداوند) زنده بسیار پایدار فروتن می‌شود و هر کس (بار) ستمی بر دوش دارد نومید می‌گردد» سوره طه، آیه ۱۱۱.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۶۸.