خسوف و کسوف در معارف و سیره سجادی
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث خسوف و کسوف است. "خسوف و کسوف" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
خسوف و کسوف در قرآن - خسوف و کسوف در حدیث - خسوف و کسوف در اخلاق اسلامی - خسوف و کسوف در معارف دعا و زیارات - خسوف و کسوف در معارف و سیره سجادی - خسوف و کسوف در معارف و سیره رضوی
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل خسوف و کسوف (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
کسوف، از کسف، در اصل به معنای تحول از صورت اصلی و طبیعی است. کسوف خورشید و ماه، استتار و گرفتگی آنهاست. کسوف برای ماه‌گرفتگی و خورشیدگرفتگی هر دو به کار می‌رود. وقتی ماه میان زمین و خورشید قرار گیرد سایه آن بر زمین افتاده و خورشیدگرفتگی رخ می‌دهد و وقتی زمین بین خورشید و ماه قرار می‌گیرد، سایه زمین بر سطح ماه می‌افتد و ماه‌گرفتگی رخ می‌دهد.
امام سجاد(ع) در دعای رؤیت ماه نو عرض می‌کند: «آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِكَ الظُّلَمَ... وَ امْتَهَنَكَ بِالزِّيَادَةِ وَ النُّقْصَانِ... وَ الْإِنَارَةِ وَ الْكُسُوفِ»[۱]؛ «ایمان آوردم به آن خداوندی که تاریکی‌ها را به فروغ تو روشن ساخت و... و به افزودن و کاستن... و درخشندگی و تیرگی در فرمان خود گرفت. خورشیدگرفتگی و ماه‌گرفتگی از آیات الهی است که در هنگام وقوع آنها خواندن نماز آیات واجب است».[۲].[۳]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ نیایش چهل‌وسوم.
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۳۰، چاپ سوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.
- ↑ شیرزاد، امیر، مقاله «خسوف و کسوف»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۷۶.