حدیث جابر
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
حدیث جابر در حدیث - حدیث جابر در نهج البلاغه - حدیث جابر در کلام اسلامی - حدیث جابر در گفتگوهای بین‌المذاهب
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل حدیث جابر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- حدیث جابر از احادیث مشهوری است که شیعه و سنّی آن را نقل کرده‌اند و خلاصه آن چنین است:
- "جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید: پس از نزول آیه اولی الامر به پیامبر(ص) عرض کردم: ای رسول خدا! ما خدا و پیامبرش را شناختیم؛ امّا اولی الامری که خداوند اطاعت آنها را با اطاعت تو قرین کرده است، چه کسانی هستند؟ پیامبر(ص) فرمود: آنان خلفای من و امامان مسلمانان بعد از من خواهند بود. اوّل آنها علی بن ابی‌طالب، سپس حسن، آن‌گاه حسین، سپس علی بن الحسین، سپس محمد بن علی- که در تورات معروف به باقر است- و تو ای جابر! به زودی او را درک خواهی کرد. هنگامی که او را ملاقات کردی از سوی من او را سلام برسان، سپس صادق (جعفر بن محمد)، سپس موسی بن جعفر، سپس علی بن موسی، سپس محمد بن علی، سپس علی بن محمد، سپس حسن بن علی، سپس هم‌نام و هم‌کنیه من، حجّت خدا در زمین و بقیة الله بین بندگانش، (او) فرزند حسن بن علی خواهد بود و همان کسی است که خداوند به دست او شرق و غرب زمین را خواهد گشود و او همان کسی است که از نظر شیعیان و دوستانش غایب می‌شود؛ غیبتی که در آن به جز کسانی که خداوند قلب آنها را بر ایمان آزموده است کسی قایل بر امامتش ثابت نمی‌ماند"[۱][۲].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ الْجُعْفِيِّ قَالَ سَمِعْتُ جَابِرَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيَّ يَقُولُ لَمَّا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى نَبِيِّهِ مُحَمَّدٍ ص يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ قُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ عَرَفْنَا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَمَنْ أُولُو الْأَمْرِ الَّذِينَ قَرَنَ اللَّهُ طَاعَتَهُمْ بِطَاعَتِكَ فَقَالَ ع هُمْ خُلَفَائِي يَا جَابِرُ وَ أَئِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ بَعْدِي أَوَّلُهُمْ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ثُمَّ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ ثُمَّ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ثُمَّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْمَعْرُوفُ فِي التَّوْرَاةِ بِالْبَاقِرِ وَ سَتُدْرِكُهُ يَا جَابِرُ فَإِذَا لَقِيتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلَامَ ثُمَّ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ثُمَّ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ ثُمَّ عَلِيُّ بْنُ مُوسَى ثُمَّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ ثُمَّ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ ثُمَّ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ ثُمَّ سَمِيِّي وَ كَنِيِّي حُجَّةُ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ بَقِيَّتُهُ فِي عِبَادِهِ ابْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ ذَاكَ الَّذِي يَفْتَحُ اللَّهُ تَعَالَى ذِكْرُهُ عَلَى يَدَيْهِ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا ذَاكَ الَّذِي يَغِيبُ عَنْ شِيعَتِهِ وَ أَوْلِيَائِهِ غَيْبَةً لَا يَثْبُتُ فِيهَا عَلَى الْقَوْلِ بِإِمَامَتِهِ إِلَّا مَنِ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِيمَانِ»؛ کمال الدین و تمام النعمه، ج١، ص ٢٥٣.
- ↑ محمدی، رضا، امام‌شناسی، ص:۴۴.
