کعب بن فقیم
مقدمه
کعب بن فقیم و برادرش عبدالله هر دو از مخلصین یاران امیرالمؤمنین(ع) بودند که به همراه سپاه معقل بن قیس برای سرکوبی خریت بن راشد که از جانب معاویه برای خرابکاری و غارتگری آمده بودند، عزیمت کردند.
طبری و دیگران از عبدالله بن فقیم نقل می‌کنند که گفت: من و برادرم کعب بن فقیم در سپاهی بودیم که امیرالمؤمنین(ع) به فرماندهی معقل بن قیس برای سرکوبی خریت بن راشد اعزام کرده بود. حضرت علی(ع) به هنگام حرکت خطاب به معقل بن قیس فرمود: "تا می‌توانی تقوای الهی پیشه کن که این سفارش خداوند به مؤمنان است". در ادامه حضرت او را به رعایت عدل و عدم ستمکاری و انصاف با اهل ذمه سفارش کرد. بعد معقل بن قیس با نیروهای همراه به دنبال خریت بن راشد تا اهواز جلو رفت و در آنجا معقل بن قیس با ما سخن گفت و برادرم کعب بن فقیم برخاست و سخنان معقل بن قیس را تأیید کرد و گفت: امیدوارم خداوند ما را یاری نماید. سپس نیروهای تحت فرمان معقل بن قیس به راه ادامه دادند تا در کوه‌های رامهرمز با غارتگران خریت بن راشد جنگیدند و آنها را متواری کردند و معقل بن قیس نامه‌ای به حضرت علی(ع) نوشت و توسط کعب بن فقیم به کوفه فرستاد تا حضرت تکلیف او را روشن نماید که آیا به تعقیب خریت بن راشد و همراهانش ادامه دهد یا بازگردد؟ کعب بن فقیم نامه را خدمت حضرت برد و حضرت پس از مشاوره دستور ادامه تعقیب را برای معقل بن قیس نوشت و به کعب بن فقیم داد و برای معقل بن قیس برد[۱].
از این واقعه معلوم می‌شود کعب بن فقیم مورد وثوق و تأیید امام(ع) و یارانش بوده است.[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۱۲۲ - ۱۲۴؛ در شرح ابن ابی الحدید، ج۳، ص۱۳۷؛ ج۴، ص۴۸؛ تنقیح المقال، ج۲، باب القاب، ص۳۶ او را «کعب بن قعین» نام برده است.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۱۶۶-۱۱۶۷.