سلطان محمد گنابادی
سلطان محمد گنابادی (متولد ۱۲۵۱ق بیدخت گناباد و متوفای ۱۳۲۷ ق گناباد)، از مشهورترین عارفان و اندیشمندان سلسله نعمت اللهیه است. وی پس از تحصیل مقدمات علوم دینی در شهر خود، در هفده سالگی به مشهد مقدس و در ادامه به عتبات عالیات سفر کرد و علوم فقهی و تفسیری را نزد استادان حوزه‌های علوم اسلامی فرا گرفت و به درجه اجتهاد رسید. سپس به ایران مراجعت کرد نزد حاج ملا هادی سبزواری به تحصیل حکمت مشغول شد و بر حکمت مشاء و متعالیه ملاصدرا تسلط یافت. پس از چندی به راهنمایی استاد خود، ملا هادی سبزواری به سلک ارادتمندان حاج محمد کاظم اصفهانی ملقب به «سعادت علیشاه» درآمد و بعداً به مقام جانشینی او در سلسله نعمت اللهیه رسید. سرانجام در سال ۱۳۲۷ ق در شهر گناباد وفات کرد. آرامگاه او در این شهر زیارتگاه مردم است. از آثار اوست: «سعادتنامه»، «مجمع السعادات»، «تفسیر بیان السعاده فی مقامات العباده»، «ولایت نامه» و «بشارة المؤمنین»[۱].