لقمان
مقدمه
لقمان: انسان وارسته و پاک و حکیمی که از نسل حضرت ابراهیم بود و در زمان حضرت ایوب و داود می‌زیست. بعضی او را از پیامبران دانسته‌اند، برخی هم پیامبرش نمی‌دانند، بلکه انسان خردمند و فرزانه‌ای از مردم حبشه می‌شناسند که خداوند به او به جای نبوت، "حکمت" داده بود. سخنان حکیمانه و پندهای دلنشین او معروف است.
سی سال وزیر حضرت داود(ع) بود. عمری طولانی داشت، به جاهای بسیاری سفر می‌کرد. وفات و مدفن او را در رمله از سرزمین فلسطین دانسته‌اند.
قرآن کریم هم به حکمت او اشاره دارد﴿وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ...﴾[۱] و هم نصایحی را که فرزندش داشته نقل می‌کند﴿وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ﴾[۲].
- یکی از سوره‌های قرآن هم که از او مواعظش سخن گفته است به نام سوره لقمان است[۳].
منابع
پانویس
- ↑ «و به راستی ما به لقمان فرزانگی داده‌ایم» سوره لقمان، آیه ۱۲.
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که لقمان به پسرش- در حالی که بدو اندرز می‌داد- گفت: پسرکم! به خداوند شرک مورز که شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۹۵.