نعمت
مقدمه
نِعمت: آنچه سبب آسایش، خوشی، بهره‌مندی انسان و زندگی بهتر او میشود. هر خیر و لذت حلال و منفعتی نعمت محسوب میشود. ریشه نعمت‌ها به خدا برمی‌‌گردد و ما هر چه داریم، از مال و جوانی و سلامتی و امنیت و میوه‌ها و خوردنی‌ها و نور خورشید و ابر و باد و باران، از سوی خداست و او صاحب نعمت و ولی نعمت ماست.
نعمت‌های الهی یا مادی است یا معنوی، یا محسوس است یا نامحسوس، یا کوچک است یا بزرگ، یا اخروی، ولی هر چه هست، بی‌شمار است و قرآن می‌‌گوید اگر بخواهید نعمت‌های خدا را بشمارید، نمی‌توانید. نمونه‌های فراوانی از نعمت‌های خدا در قرآن بیان شده است.
سوره الرحمن، یکی از موارد ذکر نعمت‌هاست. خداوند از بندگان خواسته هم نعمت‌ها را یاد کنند، هم شکر و سپاس آنها را انجام دهند و وعده فرموده که هر که سپاسگزاری کند نعمتش را بیفزاید و هر که ناسپاسی کند، نعمت از او گرفته شود. نعمت‌های اخروی در بهشت و آخرت، پاداش کسانی است که در دنیا اهل ایمان و عمل صالح و ترک گناه بوده‌اند و آن نعمت‌ها به مراتب بهتر و بیشتر از نعمت‌های دنیا و همیشگی است. به نعمت‌ها ﴿آلَاءِ ﴾ هم گفته میشود که در سوره الرحمان تکرار شده است: ﴿فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ﴾[۱][۲].
منابع
پانویس
- ↑ «پس کدام نعمت پروردگارتان را دروغ می‌شمارید؟» سوره الرحمن، آیه ۱۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی.