ابان بن ابی‌مسافر
مقدمه
ابان بن ابی‌مسافر[۱] در سند یک روایت تفسیر کنز الدقائق به گزارش از کتاب کافی آمده است: «عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِيعاً عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِيدِ عَنْ أَبَانِ بْنِ أَبِي مُسَافِرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا﴾[۲] قَالَ اصْبِرُوا عَلَى الْمَصَائِبِ»[۳].[۴]
شرح حال راوی
نام یاد شده، تنها در سند همین روایت کافی ثبت گردیده و در رجال «برقی» و رجال «شیخ طوسی» نیز در اصحاب امام صادق(ع) ذکر شده؛ با این تفاوت که برقی اسم راوی را به صورت مطلق[۵]؛ ولی «شیخ طوسی» با وصف «الکوفی»[۶] در اصحاب امام صادق(ع) ذکر کرده‌اند. گزارش دیگری درباره این راوی در دست نیست.[۷]
طبقه راوی
تاریخ ولادت و وفات این راوی روشن نیست؛ ولی به استناد سخن «برقی» و «شیخ طوسی» و سند روایت کافی، وی از اصحاب امام صادق(ع) بوده و تنها یک روایت از ایشان دارد؛ همچنین «ابراهیم بن عبدالحمید» را می‌‌توان تنها شاگرد ایشان دانست.
«آیت الله بروجردی» او را از طبقه پنجم شمرده است[۸].[۹]
جایگاه حدیثی راوی
جرح و تعدیلی از رجالیان درباره «ابان بن أبی مسافر» گزارش نشده است، از این رو طبق قاعده باید راوی مجهول یا مهمل شمرده گردد؛ ولی شاید از سیاق سند روایت کافی بتوان حُسن حال وی را برداشت کرد؛ زیرا «ابراهیم بن عبدالحمید» که از «ابان بن ابی‌مسافر» حدیث نقل کرده، کسی است که «ابن ابی‌عمیر» و «صفوان بن یحیی» کتابش را روایت کرده‌اند[۱۰].[۱۱]
منابع
پانویس
- ↑ ر.ک: رجال البرقی، ص۳۹؛ رجال الطوسی، ص۱۶۴، ش۱۸۸۳؛ نقد الرجال، ج۱، ص۳۹، ش۱۱؛ جامع الرواة، ج۱، ص۹؛ أعیان الشیعه، ج۲، ص۹۶؛ معجم رجال الحدیث، ج۱، ص۱۳۰، ش۲۳.
- ↑ «ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید» سوره آل عمران، آیه ۲۰۰.
- ↑ تفسیر کنز الدقائق، ج۳، ص۳۰۰. به گزارش از الکافی، ج۲، ص۹۲، ح۱۹.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۱ ص ۱۰۱.
- ↑ ر.ک: رجال البرقی، ص۳۹.
- ↑ ر.ک: رجال الطوسی، ص۱۶۴، ش۱۸۸۳.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۱ ص ۱۰۱.
- ↑ ر.ک: الموسوعة الرجالیه (طبقات رجال الکافی)، ج۴، ص۲۱.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۱ ص ۱۰۲.
- ↑ ر.ک: الفهرست (طوسی)، ص۱۸، ش۱۲؛ رجال النجاشی، ص۲۰، ش۲۷.
- ↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۱ ص ۱۰۲.