سعد الدین تفتازانی
سعدالدین مسعود بن عمر بن عبدالله هروی خراسانی، فقیه، متکلم، منطق‌دان و ادیب قرن هشتم (متولد ۷۱۲ ق، متوفای ۷۹۲)، تحصیلات دینی خود را نزد اساتیدی همچون: قطب الدین رازی تحتانی بویهی، عضدالدین ایجی، ضیاءالدین بن عثمان قزوینی و نسیم الدین محمد نیشابوری کازرونی به اتمام رساند. او تاکنون چندین جلد کتاب به رشتهٔ تحریر درآورده است. «مفاتیح الجنان و الباقیات الصالحات»، «تحفه الاحباب فی تراجم الاصحاب»، «تاریخ زندگانی چهارده معصوم»، «نفس المهموم»، «منتهی الآمال فی تاریخ النبی و الآل» و «رساله‌ای در گناهان کبیره و صغیره» برخی از این آثار است «تهذیب المنطق»، «المُطَوَّل» در فن بلاغت، «المُختصر» که کوتاه شده شرح تلخیص المفتاح است، «مَقاصد الطالبین» در کلام، «شرح مقاصد الطالبین»، «النِّعَم السَّوابِغ»، «شرح العقائد النَّسفیة»، «شرح التصریف» که این کتاب نخستین اثر اوست و آن را در سنّ ۱۶ سالگی نوشت، «شرح الشّمسیِة »، «شرح الاربعین النَّوَویَّة» که همه این کتاب‌ها چاپ شده است، «کشف الاسرار وعُدة الابرار» در تفسیر قرآن به زبان فارسی، «مفتاح الفقه»، «شرح فرائض السِّراجیّة»، «فتاوی الحنفیة»، «قوانین الصف». نام ۲۵ کتاب او در هدیّة العارفین آمده است[۱].[۲].