ینبع
مقدمه
- شهری است در هفت منزلی مدینه، کنار دریای سرخ که در راه قدیم حجّاج مصر بوده و قلعهای در آن است. هنگامیکه پیامبر(ص) آنجا را قسمت نمود، قطعه زمینی سهم علی(ع) شد. حضرت چاهی در آن حفر کرد. آب از آن چاه بهسان گردن شتر جوشیدن گرفت.[۱] علی(ع) در آنجا باغهایی احداث نمود و معیشت خود را از آن باغستانها تأمین میکرد، حتی در دورانی که در کوفه، متصدّی حکومت اسلامی بود. گاهی اسامة بن زید از آن حضرت مالی طلب کرد. حضرت فرمود: از بیتالمال چیزی به تو نرسد، که آن ویژۀ رزمندگان است، ولی اگر خواهی از درآمد املاک شخصیام در ینبع به تو دهم[۲]. حضرت علی(ع) آن چاه را وقف زائران خانۀ خدا و رهروان راه خدا و در راهماندگان کرد و اظهار امیدواری نمود که خداوند پاداش اخروی آن را نجات از آتش قرار دهد. متن مفصّل وقفنامۀ حضرت امیر(ع) در کتب روایی آمده است[۳][۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مجمع البحرین، واژه نبع
- ↑ معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷
- ↑ .کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۶۱۳.