ابوحرب بن خویلد عامری

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
ابوحرب بن خویلد عامری
تصویر کهنی از مدینه
نام کاملابوحرب بن خویلد عامری
جنسیتمرد
از قبیلهبنی عامر بن صعصعه
پدرخویلد بن عامر
برادرعقال بن خویلد عامری
از اصحابپیامبر خاتم

مقدمه

وی فرزند خویلد بن عامر، از تیره قیل، قبیله بنی عامر[۱] است. به نقل از کلبی، ابوحرب از شجاعان عهد جاهلیت بود که اسلام آورد[۲]. به نقل از ابن کلبی او بر رسول خدا (ص) وارد شد و درخواست کرد قومش از مالیات و اعزام به جنگ معاف باشند و حضرت آن را پذیرفت[۳]. برای این شروط که در برخی موارد دیگر هم آمده، معانی دیگری هم گفته شده است[۴]. همچنین احمدی میانجی[۵] عنوان نامه رسول خدا (ص) به ابوحرب را آورده و از ابن سعد نقل کرده است.

گزارش شده که ابوحرب به حضور رسول خدا (ص) رسید و آن حضرت پس از خواندن قرآن، او را به اسلام دعوت کرد. او گفت: به خدا سوگند! گویی خدا را دیده‌ای یا با کسی دیدار میکنی که خدا را دیده است و سخن نیکویی می‌گویی که کسی مثل آن را نگفته است. وی افزود: به زودی دین خود را با قرعه مشخص می‌کنم. وی سه بار قرعه زد که به نام دین خودش درآمد[۶]. سپس به آن حضرت گفت: در قرعه نام آیین خودم در می‌آید. بعد از آن، نزد برادرش عقال رفت و گفت: نظر تو درباره محمد بن عبدالله که با خواندن قرآن بر من، به اسلام دعوتم کرده، چیست؟ اگر من اسلام بیاورم، تمام (سرزمین) عقیق را در اختیارم می‌گذارد. عقال پاسخ داد: به خدای قسم من بیشتر از آنچه او می‌دهد، به تو می‌دهم. سپس بر اسب خود سوار شد و با نیزه دور عقیق - سرزمینی که در آن چشمه‌ها و درختان نخل وجود دارد. خط کشید و در اختیار او گذاشت[۷]. ابن حجر[۸] به نقل از قطب در شرح خود بر سیره ابن هشام گفته است که وی در عصر رسول خدا (ص) مسلمان نشد و بعدها اسلام آورد[۹]. برادر او عقال پس از این کار، نزد رسول خدا (ص) آمد و اسلام اختیار کرد[۱۰]. شاید پس از اسلام آوردن او، همراه هیئتی نزد آن حضرت آمدند. از زمان مرگ ابو حرب آگاهی چندانی نداریم.[۱۱]

منابع

پانویس

  1. ابن حجر، ج۷، ص۷۴.
  2. ابن حجر، ج۷، ص۷۴.
  3. ابن حجر، ج۷، ص۷۴.
  4. احمدی میانجی، ج۳، ص۶۰.
  5. میانجی، ج۱، ص۳۴۷.
  6. ابن سعد، ج۱، ص۲۰۳.
  7. ابن سعد، ج۱، ص۲۰۳.
  8. ابن حجر، ج۷، ص۷۴.
  9. یاقوت حموی، ج۵، ص۱۰؛ شامی، ج۶، ص۳۸۴.
  10. یاقوت، ج۵، ص۱۰؛ شامی، ج۶، ص۳۸۴.
  11. مرادی‌نسب، حسین، مقاله «ابوحرب بن خویلد عامری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۲۴۲.