امنیت جانی
مقدمه
امنیت جانی تنها به معنای مصونیت هر انسان از هر نوع تعرضی که جان او را به خطر اندازد، نیست بلکه شامل امنیت روحی و روانی و نیز امنیت از هر نوع تعرض جسمی و روانی است. تنها قتل، جرح، ادماء، خداش و خراش نیست که ممنوع است، ارعاب و ایجاد اضطراب و جو وحشت نیز به نوعی از مصادیق محارب است[۱].
امنیت جانی از نگاه قرآن
در نگرش قرآن، امنیت جان آدمی از اصول اساسی دین به شمار میآید[۲] و کشتن مردم بیگناه جرم و گناهی نابخشودنی تلقی میگردد[۳]. قرآن برای مقابله با ناامنیهای اجتماعی از قبیل قتل و جنایت، راه کارهایی را ارایه میدهد که از آن جمله میتوان به دستور قصاص[۴] اشاره کرد. این دستورها و آموزههای قرآنی برای ایجاد بسترهای مناسب تحقق آرامش روحی و روانی جامعه صادر شده است؛ زیرا آرامش به عنوان یکی از دو عنصر و مؤلفه اساسی تحقق سعادت جز به حفظ امنیت جانی افراد جامعه پدید نمیآید. جامعهای سعادتمند است که افراد آن از نظر جانی در امنیت کامل قرار داشته باشند[۵].
منابع
پانویس
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۱، ص ۳۲۴.
- ↑ سوره انعام، آیه ۱۵۱.
- ↑ سوره مائده، آیه ۳۲.
- ↑ سوره بقره، آیه ۱۷۹.
- ↑ منصوری، خلیل، نقش امنیت در نهضت حسینی؛ بستان، حسن، مقاله «امنیت»، دائرة المعارف قرآن کریم ج۴.