بحث:حسینیه در معارف و سیره حسینی

مقدمه

جایی که برای اقامه سوگواری برای اباعبدالله الحسین (ع) ساخته شود. حسینیّه‌هایی که در شهرهای مختلف، از جمله شهرهای مذهبی ساخته می‌‌شود، اغلب علاوه بر مرکز تجمع عزاداران و اقامه مراسم سوگواری، حالت زائرسرا و مسافرخانه‌ای را دارد که زائران از آن استفاده می‌‌کنند و جنبه رایگان دارد. بیشتر آنها به نام مردم شهری است که آن را می‌‌سازند. مثل: حسینیّه آذربایجانی‌ها، تهرانی‌ها، اصفهانی‌ها و... که در شهرهایی نجف، کربلا، مشهد از این‌گونه حسینیّه‌ها وجود دارد و از نظر شرعی هم محدودیت و احکام مسجد را ندارد.

شاید روی آوردن شیعه به “حسینیّه” در دوران‌های کهن به خاطر آن بوده که مساجد، اغلب در اختیار و زیر سلطه حکومت‌هایی بوده که برای تشیّع و اقامه عزاداری و مراسم دینی شیعه، محدودیّت ایجاد می‌‌کردند. در مناطق هند، به حسینیّه “امام باره” گویند و امام‌باره‌های متعدّدی با نام‌های مختلف وجود دارد. در برخی مناطق آسیای مرکزی نیز، حسینیه‌هایی که شیعیان می‌‌ساختند، به “مسجد شیعه‌ها” معروف می‌‌شد. “در نقاط مختلف هند، تکیه و حسینیّه نام‌های گوناگون دارد و آن را عزاخانه، امام باره، تعزیه خانه، عاشورا خانه، تابوت خانه، چبوتره، چوک امام صاحب ... می‌خوانند.