بحث:خسف بیداء که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)
پاسخ تفصیلی
چیستی خسف بیداء
- یکی از نشانه های حتمی[۱] ظهور امام زمان(علیه السلام) خسف بیداء است.[۲] خسف در لغت[۳] به معنای فرو بردن، فرو ریختن، فرو رفتن در زمین، و پنهان شدن است.[۴] بیداء در لغت[۵] به معنای بیابان نرم، دشت هموار، پهناور، خالی از سکنه و آب و علف می‌باشد.[۶] "بیداء" سرزمینی در میان مکه و مدینه،[۷] یا منطقه‌ای نزدیک به مدینه،[۸] یا به مکه نزدیک تر، و دشت پهناور شنزاری است.[۹]
- منظور از خسف بیداء و منظور از این نشانه که حالتی اعجاز گونه دارد،[۱۰] آن است که سفیانی لشکری عظیم را به قصد جنگ با حضرت مهدی(علیه السلام) عازم مکه می کند،[۱۱] در میان مکه و مدینه در محلی که به سرزمین بیداء معروف است، هنگامی که سپاهش به این سرزمین می رسد، جبرئیل امین به این سرزمین بانگ بر می‌آورد: ای بیدا، این گروه ستمگر را نابود کن، پس زمین دهان باز می‌کند و به گونه ای معجزه آسا و به امر خداوند همه آنها در دل زمین فرو می‌روند[۱۲]،[۱۳] و نابود می گردند.[۱۴] از بررسی روایات استفاده می‌شود این حادثه در حدود یک ماه بعد از ظهور رخ می‌دهد.[۱۵]؛ لذا خسفِ در بیدا از نشانه‌های ظهور نیست، بلکه از نشانه‌های قیام حضرت مهدی (ع) است[۱۶].
خسف بیداء در روایات
- برخی از روایاتی که در مورد خسف بیداء آمده است، عبارتند از:
- پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمودند:[۱۷] «عده ای از امت من قصد یکی از قریش می کنند که به حرم پناه آورده آن گروه وقتی به بیداء می رسند در زمین فرو می روند و خداوند آن ها را مطابق نیت هایشان محشور می گرداند.»[۱۸]
- امیرالمؤمنین(علیه السلام) می‌فرمایند:[۱۹] «مردی از خاندان من، در سرزمین حرم قیام می‌کند، چون خبر ظهور وی به سفیانی می‌رسد وی سپاهی از لشکریان خود را برای جنگ، به سوی او می فرستد ولی سپاه مهدی آنان را شکست می‌دهد، آنگاه خود سفیانی با لشکریانِ همراه به جنگ وی می روند و چون از سرزمین بیداء می گذرند، در زمین فرو روند و جز یک نفر که خبر آنان را می آورد، همگی هلاک می شوند.»[۲۰] و ... .[۲۱]
- هم چنین حضرت در تفسیر آیۀ شریفه «وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ»؛[۲۲] می فرماید:[۲۳] «در آستانه ظهورِ قائم ما (مهدی (علیه السلام))، سفیانی خروج می کند ... سپاه وی، به سوی مدینه حرکت می کند و چون به سرزمین بیداء می رسند، خداوند آن ها را در کام زمین فرو می‌برد.»[۲۴]
- امام باقر(علیه السلام) فرمودند:[۲۵] «... سفیانی گروهی را به مدینه روانه می کند و مهدی از آن جا به مکه رخت بر می بندد، خبر به فرمانده سپاه سفیانی می رسد که مهدی (علیه السلام) به سوی مکه بیرون رفته است. او لشکری از پی آن حضرت روانه کند ولی او نمی یابد تا این که مهدی با حالت ترس و نگرانی بدان سنت که موسی بن عمران داشت داخل مکه شود. فرمانده سپاه سفیانی در صحرا فرود می آید. منادی از آسمان ندا می کند "ای دشت آن قوم را نابود ساز" پس آن نیز ایشان را به درون خود می برد و هیچ یک از آنان نجات نمی یابد، مگر سه نفر ... .»[۲۶]
- هم چنین حضرت(علیه السلام) فرمودند:[۲۷] «پس فرود می آید سپاه سفیانی در بیداء پس ندا دهنده ای از آسمان ندا می دهد: ای بیداء آن قوم را از بین ببر. پس آن دشت آن ها را به درون خود می برد.»[۲۸]
- امام باقر(علیه السلام) در وصف خروج سفیانی فرمودند: «در آخرالزمان وقتی سفیانی خروج می کند با لشکرش در بیداء لشکرگاه می‌سازد، پس صدایی از آسمان ندا می‌دهد: ای بیداء این مردم را با فرو بردن در زمین نابود کن: پس زمین می‌شکافد و به جز چند نفر که خدا صورت‌هایشان را به پشت برگردانده باقی نمی‌ماند، و این افراد درست از سگانند، و آیه زیر درباره آنان نازل شده که می‌فرماید: [۲۹] «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ آمِنُواْ بِمَا نَزَّلْنَا مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَكُم مِّن قَبْلِ أَن نَّطْمِسَ وُجُوهًا فَنَرُدَّهَا عَلَى أَدْبَارِهَا»[۳۰]»[۳۱]
- باید دانست روایات در مورد خسف در بیداء، به حد تواتر می رسد.[۳۲]
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر.ک. صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ص ۴۵۲ و ۴۵۹؛ نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص ۲۵۲ و 257، ح15؛ تاریخ الغیبة الکبری، ص ۴۹۹ ـ ۵۰۲؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۸، ص۳۱۰، ح۴۸۳؛ ابن بابویه، محمد بن علی، الخصال، ج۱، ص۳۰۳، ح۸۲
- ↑ ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۲ ـ ۵۴؛ تونه ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸ و 187؛ سلیمیان، خدا مراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۰؛ الحسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص۲۰۰؛ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، ج۲، ص۲۶۵
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج ۹، ص ۶۷
- ↑ ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۲ ـ۵۴؛ تونه ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸؛ نویسندگان کتاب، چشم به راه مهدی، ص ۲۷۸ـ۲۸۰؛ محمدی ری شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج۷، ص ۴۳۶ ـ ۴۳۷؛ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، ج۲، ص۲۶۵
- ↑ معجم البلدان، ج ۱، ص ۵۲۳؛ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸
- ↑ ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۲-۵۴؛ مهدی پور، علی اکبر، در آستانه ظهور، ص ؟؟؟؛ تونه ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۲۷۷
- ↑ معجم البلدان، ج ۱، ص ۵۲۳
- ↑ ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۲ ـ ۵۴؛ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، ج۲، ص۲۶۵؛ تونه ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸ و 187؛ نویسندگان کتاب، چشم به راه مهدی، ص ۲۷۸ـ۲۸۰؛ مهدی پور، علی اکبر، در آستانه ظهور، ص ؟؟؟؛ محمدی ری شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج۷، ص ۴۳۶ ـ ۴۳۷
- ↑ ر.ک. زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، ج۲، ص۲۶۵
- ↑ ر.ک. سلیمیان، خدا مراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۰
- ↑ مراصد الإطلاع، ج ۱، ص ۲۳۹؛ وافی، ج ۲، ص ۴۴۲؛ مسایل العشرة چاپ‌شده در مجموع مصنفات شیخ مفید، ج ۳، ص ۱۲۲؛ نعمانی، محمد بن ابراهیم، غیبت، ص ۲۵۲
- ↑ ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۲-۵۴؛ سلیمیان، خدا مراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۰؛ تونه ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸؛ نویسندگان کتاب، چشم به راه مهدی، ص ۲۷۸ـ۲۸۰؛ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، ج۲، ص۲۶۵؛ مهدی پور، علی اکبر، در آستانه ظهور، ص ؟؟؟
- ↑ ر.ک. قمی، شیخ عباس، منتهی الامال، ب ۱۴، ف ۷؛ تونه ای، مجتبی، موعودنامه، ص 187
- ↑ ر.ک. مهدی پور، علی اکبر، در آستانه ظهور
- ↑ ر.ک: فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۹۸.
- ↑ مسند احمد، ج ۹، ص ۱۰۵
- ↑ ر.ک. الحسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص۲۰۰
- ↑ تاریخ غیبت کبری، ص ۵۲۱
- ↑ ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۲-۵۴؛ تونه ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸؛ نویسندگان کتاب، چشم به راه مهدی، ص ۲۷۸ـ۲۸۰
- ↑ ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۲-۵۴؛ الحسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص۲۰۰
- ↑ سوره سبأ، آیه ۵۱
- ↑ قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع المودة، ص ۴۲۷
- ↑ ر.ک. نویسندگان کتاب، چشم به راه مهدی، ص ۲۷۸ـ۲۸۰
- ↑ نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص ۲۷۹، ب ۱۴، ح ۶۷
- ↑ ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۲-۵۴
- ↑ نعمانی، محمد بن ابراهیم، غیبت، ص ۲۸۰، ح ۶۷
- ↑ ر.ک. زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵، ج۲، ص۲۶۵
- ↑ سورۀ نساء، آیۀ 47
- ↑ المیزان، ج ۴، ص ۶۰۴؛ الغیبة «نعمانی ترجمه فهری»، ص ۳۲۹
- ↑ ر.ک. خیراللهی، زهرا، موسوی شکور، فخری سادات، علائم ظهور در آیات قرآن، ص 233 ـ 235
- ↑ صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الأثر، ص ۴۵۹؛ نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص۲۵۲؛ تاریخ الغیبة الکبری، ص ۴۹۹ ـ ۵۰۲