حسن بن زیاد عطار

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

حسن بن زیاد عطار ضبی طائی کوفی اهل کوفه، مولای بنی ضبّه،[۱] از اصحاب خاص[۲] امام صادق(ع)[۳] و راوی از آن امام همام بوده است.[۴] راویانی همچون أبان بن عثمان[۵] و پسرش محمد[۶] از وی روایت نقل کرده‌اند. رجال شناسان شیعی بدون اختلاف، او را یکی از راویان ثقه شیعه به شمار آورده‌اند.[۷] نامش با چندین اسم دیگر مشترک است، ولی وجه تمایزش با دیگران، یکی از طریق القاب او مانند «ضبّی»، «عطّار» و «طائی»، و دیگر به سبب راویانی همچون أبان بن عثمان و محمد بن ابی عمیر می‌‌باشد.[۸] اصل و کتاب الحدیث دو اثر وی است که ابن ابی عمیر از آنها خبر داده است[۹].[۱۰]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال النجاشی ۱/۱۵۲.
  2. معجم رجال الحدیث ۴/۳۳۴.
  3. رجال البرقی ۲۶.
  4. رجال النجاشی ۱/۱۵۲.
  5. اختیار معرفة الرجال ۴۲۴.
  6. جامع الرواة ۱/۲۰۱.
  7. خلاصة الاقوال ۴۱.
  8. معجم رجال الحدیث ۴/۳۲۲.
  9. الذریعه ۲/۱۴۶ و ۶/۳۲۱.
  10. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۲۶۳.