خشونت در فقه سیاسی

مقدمه

نظام اداری، توانی است که همه انسان‌ها آن را دارند ولی وقتی تناسب مسئولیت با توانایی از نظر تعهد و علم به هم خورد، ناگزیر زمینه رشد آفت‎های نظام اداری فراهم می‌شود که از اهم آفات نظام اداری خشونت است. آفت خشونت خنثی‌کننده نقش مدیریت است. زیرا نیروها را از انجام و یکپارچگی به دور و ارتباط آنها را با مدیریت قطع می‌کند و این درست برخلاف جهتی است که مدیریت باید در آن تلاشی مداوم داشته باشد. ﴿وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ﴾^[۱].

خشونت یا «غلظه» که در چند مورد در قرآن^[۲] بر آن تأکید شده، اختصاص به دشمنان بی‌رحمی دارد که جز نیستی اسلام و نابودی مسلمانان را نمی‌خواهند و چنین دستوری شامل حال مخالفانی که قصد خصومت‌ورزی و توطئه بر علیه اسلام و مسلمانان را ندارند، نمی‌شود^[۳].^[۴].^[۵]

منابع

عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۱

پانویس

↑ «و اگر درشتخویی سنگدل می‌بودی از دورت می‌پراکندند؛ پس آنان را ببخشای و برای ایشان آمرزش بخواه» سوره آل عمران، آیه ۱۵۹.
↑ توبه، ۷۳ و ۱۲۳.
↑ ممتحنه، ۸.
↑ فقه سیاسی، ج۷، ص۵۰۱؛ ج۱۰، ص۲۲۶.
↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۱، ص ۷۸۹.

[1] «و اگر درشتخویی سنگدل می‌بودی از دورت می‌پراکندند؛ پس آنان را ببخشای و برای ایشان آمرزش بخواه» سوره آل عمران، آیه ۱۵۹.

[2] توبه، ۷۳ و ۱۲۳.

[3] ممتحنه، ۸.

[4] فقه سیاسی، ج۷، ص۵۰۱؛ ج۱۰، ص۲۲۶.

[5] عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۱، ص ۷۸۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]