روزگار در معارف دعا و زیارات

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

دهر به معنای روزگار و جمع آن دهور است. گذشت روزگار و ایام عمر و مقاطع مختلف زمان که بر جهان می‌گذرد، موضوع تفکر اندیشمندان و عرصه خیال شاعران بوده است. در فرهنگ و معارف اسلامی دهر و روزگار عرصه قدرت نمایی خدا و میدان عمل و آزمایش انسان و صحنه پندآموزی اوست. امام سجاد (ع) درباره روزگار نکاتی را به ما می‌آموزد:

یکم: عزت خدا با گردش روزگار باقی است: «...وَ الْعِزِّ الْبَاقِي‏ عَلَى‏ مَرِّ الدُّهُورِ»[۱]؛ «ای خداوندی که از آن توست عزت و غلبه جاودان، هر چند روزگاران بگذرند».

دوم: گذشت روزگار نشانه نزدیک شدن اجل و مرگ است: «ثُمَّ ضَرَبَ‏ لَهُ‏ فِي‏ الْحَيَاةِ أَجَلًا مَوْقُوتاً... وَ يَرْهَقُهُ بِأَعْوَامِ دَهْرِهِ»[۲]؛ «سپس هر یک از آدمیان را عمری مقرر کرد... که با گام‌های روزها و سال‌هایش می‌پیماید».

سوم: ماه رمضان همه زمان‌ها برتری دارد: «اللَّهُمَّ... تَخَيَّرْتَهُ مِنْ‏ جَمِيعِ‏ الْأَزْمِنَةِ وَ الدُّهُورِ»[۳]؛ «خدایا... تو آن را از میان همه زمان‌ها و روزگارها اختیار کرده‌ای»[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. دعای ۲۲.
  2. دعای ۱.
  3. دعای ۴۵.
  4. صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.
  5. شیرزاد، امیر، مقاله «روزگار»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۵۱.