روش‌های زمینه‌ساز تربیتی در سیره معصومین (مقاله)
(تغییرمسیر از روش های زمینه ساز تربیتی در سیره معصومین (مقاله))
| روش‌های زمینه‌ساز تربیتی در سیره معصومین (ع) | |
|---|---|
 | |
| رتبه علمی | علمی ترویجی |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | سید محمد هادی گرامی |
| موضوع | تربیت، سیره تربیتی |
| مذهب | شیعه |
| منتشر شده در | فصلنامه بصیرت و تربیت اسلامی |
| وابسته به | دفتر مطالعات و تحقیقات علوم اسلامی سازمان عقیدتی سیاسی ناجا |
| محل نشر | تهران، ایران |
| تاریخ نشر | زمستان ۱۳۹۱ |
| شماره | ۲۳ |
| تعداد صفحات | ۳۸ |
| شماره صفحات | از صفحه ۶۷ تا ۱۰۴ مجله |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
روش‌های زمینه‌ساز تربیتی در سیره معصومین (ع) عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی که به شیوه و روش تربیتی معصومین (ع) می‌پردازد. این مقالهٔ ۳۸ صفحه‌ای به قلم سید محمد هادی گرامی نگاشته شده و در فصلنامه بصیرت و تربیت اسلامی (شماره ۲۳، زمستان ۱۳۹۱) انتشار یافته است.[۱]
چکیدهٔ مقاله
- نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسد: «مقاله پیش رو بر آن است تا برخی فنون و مؤلفه‌های زمینه‌ساز تربیتی را از سیره معصومان استخراج کند و آن را در اختیار مخاطبان قرار دهد».
- نویسنده در ادامه می افزاید: «این تحقیق یکی از مهمترین زوایای زندگی دینی ائمه معصومین (ع) یعنی سیره آنها را پیجویی کند و با استخراج و سپس تحلیل آن در جهت کاربرد آن برای امروز گام بردارد. شکی نیست که معصومین (ع) لحظات عمر خویش را در تربیت دینی صرف کردند، اما این پژوهش بر آن است تا مشخص کند که سیره عملی آنها در زمینه‌سازی تربیت چه نقشی داشته است. این تحقیق به طور جزئی‌تر تلاش می کند تا مؤلفه‌های استخراج شده را در قالب الگوی عملی که برای مربیان مفید باشد ارائه کند. این مقاله در دو قالب کلی مؤلفه‌های زمینه‌ساز تربیتی و برخی نکات برای مربیان به گفتگو می‌پردازد».[۱]
فهرست مقاله
- مقدمه؛
- راهبردهای کلی جذب متربی؛
- التزام عینی و عملی به قرآن و اخلاق اسلامی؛
- محبت و نیکی؛
- تکریم و بزرگداشت؛
- احسان و بخشش؛
- آبرومداری؛
- تواضع و همراهی با مردم؛
- اکرام مهمان و مهمان‌نوازی؛
- رفق و مدارا؛
- خوش‌رویی و مصافحه؛
- امانت‌داری و پایبندی به عهد و پیمان؛
- برخی فنون مربوط به مربی؛
- التزام به دستورات شرع در روند تربیت؛
- در نظر گرفتن سطح فکری متربی؛
- استقبال نکردن از سعایت؛
- پرهیز از ایجاد جایگاه خاص و برتری‌جویی میان جمع؛
- مشورت گرفتن؛
- پرهیز از نزاع و ضرورت کظم غیظ؛
- همدهلی با مردم و نزدیک شدن به آنها؛
- مراقبت از رفتار برای دلخور نشدن دیگران؛
- پرهیز از پاسخ منفی مستقیم؛
- موعظه با کنایه؛
- هزینه مادی برای دستیابی به اهداف تربیتی؛
- خوش‌بینی؛
- تحمل سختی‌ها و ناملایمات؛
- دلسوز بودن؛
- استعانت از خدا؛
- توقع مزد نداشتن؛
- فصاحت بیان؛
- به سراغ متربی رفتن؛
- نتیجه گیری؛
- منابع.[۱]
دربارهٔ پدیدآورنده
در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.