امام‌شناس، باید همه مراحل شکر را در مقابل ولی‌نعمت خویش به‌جا آورد. در مرحله اول، شکر قلبی نعمت امام (ع) یاری ایشان به قلب است. انسان شاکر باید بررسی کند که چگونه می‌تواند قلبا امام خود را یاری کند. مسلّما در این مرحله، ابتدا معرفت صحیح ایشان به اسم و وصف و سپس محبت قلبی مطرح می‌شود که خود مرتبه والایی از یاری امام است. در این مرحله تهذیب نفس از رذائل اعتقادی و اخلاقی، جایگاه ویژه و منحصربه‌فرد دارد. هرچه قلب انسان از آلودگی گناهان پاک‌تر شود، معرفتش به آن امام عزیز بالاتر می‌رود. در مرحله دوم، شکر زبانی این نعمت که برخاسته از معرفت و محبت قلبی است، می‌تواند به وسیله یاری زبانی حضرت صورت پذیرد. یاد کردن ایشان به زبان، تبلیغ دین و معرفی امام به زبان، از مصادیق یاری زبانی این نعمت است. در مرحله سوم، شکر عملی نعمت مطرح می‌شود. بهره‌برداری صحیح از نعمت امام وقتی صورت می‌پذیرد که انسان با عمل خویش، در مسیر بندگی پروردگار قرار گرفته و دیگران را نیز به این مسیر هدایت کند و بدین‌وسیله به یاری امام عصر (ع) بشتابد. پاک نگه داشتن همه اعضا و جوارح از گناهان خاص خود، نقش اساسی در این مرحله از شکر نعمت امام دارد. اگر انسان در هر سه مرحله قلبی، زبانی و عملی امامش را یاری کند، می‌تواند امیدوار باشد که از منتظران حقیقی مولا است[۱][۲].
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبط