عبدالله بن عبدالرحمن مسمعی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

ابومحمد عبدالله بن عبدالرحمان مسمعی اصم بصری اهل بصره[۱] و از اصحاب امام صادق(ع) بود.[۲] از امام باقر و امام کاظم(ع)[۳] و روایتگرانی چون مسمع کردین،[۴] ابوعبدالله بزاز و عبدالله بن مسکان[۵] روایت کرده است. کسانی چون محمد بن عیسی بن عبید،[۶] ابراهیم بن هاشم، محمد بن حسن شمون[۷] و عبدالله بن حماد[۸] از وی روایاتی نقل کرده‌اند. غالب رجال‌نویسان شیعه مسمعی را محدثی غالی، ضعیف و غیرقابل اعتماد دانسته و او را نکوهش کرده‌اند.[۹] علاّمه او را به دروغگویی متهم ساخته و می‌‌افزاید که در کتاب زیارات مسمعی، مطالب زشت و پلید بسیار آمده و تناقضات فراوانی وجود دارد.[۱۰] ذهبی و عقیلی از رجال شناسان اهل سنت نیز روایات وی را مردود دانسته و قابل قبول نمی‌دانند.[۱۱] آثارش عبارت از کتاب الناسخ و المنسوخ و کتاب المزار[۱۲] می‌‌باشد.[۱۳]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. میزان الاعتدال ۴/۱۳۸ لسان المیزان ۳/۳۰۹.
  2. اعیان الشیعه ۸/۵۹.
  3. جامع الرواة ۱/۴۹۵.
  4. رجال النجاشی ۲/۱۵.
  5. معجم رجال الحدیث ۱۰/۲۴۲.
  6. رجال النجاشی ۲/۱۵.
  7. جامع الرواة ۱/۴۹۴.
  8. اختیار معرفة الرجال ۱۶۷.
  9. خلاصة الاقوال ۲۳۸ رجال النجاشی ۲/۱۵ جامع الرواة ۱/۴۹۵.
  10. خلاصة الاقوال ۲۳۸.
  11. میزان الاعتدال ۴/۱۳۸ الضعفاء الکبیر ۲/۲۷۳.
  12. رجال النجاشی ۲/۱۵.
  13. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۴۸۸.