عشیره در فقه سیاسی
عشیره در فقه سیاسی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عشیره در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
گروه نزدیکان مرد[۱] و خاندان[۲]. اصل آن "عشر" عدد "ده" و همچنین به معنای تداخل و مخالطه[۳]، مصاحبت با اختلاط[۴].
وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ
[۵].
آیه شریفه به مرحله دعوت آشکار حضرت رسول (ص) اشاره دارد که به امر خداوند از خاندان و نزدیکان آن حضرت آغاز شد. گفته شده است که عشیره پیامبر (ص) بنی‌هاشم و بنی‌المطلب بوده‌اند[۶]. عشیره از اصطلاحاتی است که برای اشاره به گروه‌های انسانی و جمعیت‌ها در قرآن وارد شده است[۷].
منابع
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۵۶۷.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۷۷.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۱۲۴.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص۱۳۷.
- ↑ «و نزدیک‌ترین خویشاوندانت را بیم ده!» سوره شعراء، آیه ۲۱۴.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۹، ص۲۳۴-۲۳۵.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص ۴۱۶.