غیب و شهادت در آیات از نظر علامه طباطبایی (مقاله)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
غیب و شهادت در آیات از نظر علامه طباطبایی
زبانفارسی
نویسندگان
موضوععلم، علم غیب
مذهبشیعه
منتشر شده درفصلنامه کوثر
وابسته بهمؤسسه قرآنی كوثر
محل نشراصفهان، ایران
تاریخ نشرپاییز ۱۳۸۶
شماره۲۵
شماره صفحاتاز صفحه ۱۰۲ تا ۱۰۵ مجله
ناشر الکترونیکپایگاه مجلات تخصصی نور

غیب و شهادت در آیات از نظر علامه طباطبایی عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی علم غیب و شهود در آیات قرآن از دیدگاه علامه طباطبایی می‌پردازد. این مقالهٔ ۴ صفحه‌ای به قلم علی ارشد ریاحی و پروین ایران‌پور نگاشته شده و در فصلنامه کوثر (شماره ۲۵، پاییز ۱۳۸۶) منتشر گشته است.[۱]

چکیده مقاله

  • نویسنده در ابتدای چکیده خود می‌نویسد: «از نگاه دینی، احاطه فوق طبیعت بر طبیعت به گونه‌ای است که طبیعت، مرتبه نازل و ظاهر، و فوق طبیعت باطن و حقیقت عالم هستی، محسوب می‌شود که از ارزش و قداست والایی برخوردار است؛ لذاغیب در فرهنگ قرآنی‌ حامل معنایی خاص است که تنها با مراجعه به سخن وحی می‌توان آن را شناخت و مراجعه به تفسیر علامه طباطبایی که آیات قرآن را با سخن‌ وحی تفسیر نموده از اهمیت بسزایی برخوردار است».
  • نویسنده می افزاید: «آنچه در این پژوهش بررسی می‌گردد،این است که،با توجه به‌ برداشت‌های علامه طباطبایی از غیب در آیات، معنای غیب و شهود چیست؟ غیب چه مصادیقی می‌تواند داشته باشد؟ بشر چگونه می‌تواند عالم به غیب شود؟ نتیجه حاصل از این مقال این است که، غیب و شهود دو مفهوم نسبی است‌ که تنها در مورد مخلوق، به علت محدودیت وجودی، معنی پیدا می‌کند؛ لذا مصادیق غیب متعدد است که علامه در ذیل بعضی از آیات، به اشاره کرده‌ است. همچنین خداوند براساس مشیتش گاه بشری مانند رسولان خود را به‌ واسطه وحی، بر غیب آگاه می‌کنند».[۱]

فهرست مقاله

در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.

دربارهٔ پدیدآورندگان

جستارهای وابسته

پانویس

پیوند به بیرون