مُهر: اصل آن، وسیله‌ای از فلز، سنگ یا پلاستیک است که نقش و نگاری خاص یا نام شخص و مؤسسه‌ای روی آن حک می‌‌شود و در پایانِ نامه‌ها با جوهری که به آن می‌‌مالند، نامه را مُهر می‌‌زنند. از قدیم، سلاطین و خلفا و منشیان و مراجع تقلید هم مهر خاص داشته‌اند. مُهر نبوت نیز، نقشی بوده که به اعجاز الهی میان دو کتف پیامبر خدا (ص) وجود داشت. آن حضرت نیز نامه‌های خود به دیگران را مهر می‌‌زدند.
معنای دیگر مُهر، قطعه‌ای خاک است که پس از گِل شدن، در قالب خاصی در می‌‌آید و برای نماز و سجود مورد استفاده قرار می‌‌گیرد. از آنجا که سجده باید بر زمین و خاک باشد، نه بر خوراکی و پوشاکی یا جواهرات و سنگ‌های گران‌بها، چون اغلب خاکپاک همیشه همراه نمازگزاران نیست، آن را به صورت قطعه‌ای در می‌‌آورند تا همراه داشته باشند و در جانمازها بگذارند. بهترین مُهر، آن است که از تربتسید الشهدا (ع) باشد که ثواب بیشتری دارد. سجده بر مُهر، در واقع سجده بر خاک در پیشگاه خداست، نه آنکه این قطعه خاک پرستیده شود[۱].
