عصمت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←پرسش مستقیم
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۵۳۵: | خط ۵۳۵: | ||
روایاتی که در اینجا ذکر شد می‌رساند که [[عصمت علمی]] مختص به [[انبیا]] و [[امامان]] است و [[عصمت عملی]] که هم در [[معصومین]] و هم در سایر مردم وجود دارد موهبتی [[الهی]] است، اگرچه ریشه و زمینه‌های آن اکتسابی می‌باشد<ref>[[ابراهیم صفرزاده|صفرزاده، ابراهیم]]، [[عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی (کتاب)|عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی]] ص ۱۱۱.</ref>. | روایاتی که در اینجا ذکر شد می‌رساند که [[عصمت علمی]] مختص به [[انبیا]] و [[امامان]] است و [[عصمت عملی]] که هم در [[معصومین]] و هم در سایر مردم وجود دارد موهبتی [[الهی]] است، اگرچه ریشه و زمینه‌های آن اکتسابی می‌باشد<ref>[[ابراهیم صفرزاده|صفرزاده، ابراهیم]]، [[عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی (کتاب)|عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی]] ص ۱۱۱.</ref>. | ||
== عدم اختصاص عصمت به انبیاء == | |||
برخی می‌گویند [[عصمت]] مختص به انبیاست؛ همان‌گونه که [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ}}<ref>«بگویید: ما به خداوند و به آنچه به سوی ما و به سوی ابراهیم فرو فرستاده شده ایمان آورده‌ایم» سوره بقره، آیه ۱۳۶.</ref> با توجه به [[آیه]] هر چیزی که [[انبیا]] آوردند باید به قول آنها [[ایمان]] آورد و اگر به [[عصمت امامان]] قائل شویم لازمه آن ایمان به اقوال آنهاست و این همان [[نبوت]] است که [[مخالف]] [[اسلام]] و قرآن و [[سنت]] و [[اجماع]] گذشتگان<ref>أصول مذهب شیعه، ج۲، ص۷۹۲-۷۹۳.</ref>. | |||
این اشکال را می‌توان به این صورت هم تقریر کرد که قرآن به صورت مکرر به [[خدا]] و رسولش ارجاع داده، مثل {{متن قرآن|وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ...}}<ref>«و آنان که از خداوند و پیامبر فرمان برند.».. سوره نساء، آیه ۶۹.</ref> و نیز {{متن قرآن|وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَإِنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ}}<ref>«و آنان که با خداوند و پیامبر او نافرمانی کنند بی‌گمان آتش دوزخ، آنان راست که هماره در آن جاودانند» سوره جن، آیه ۲۳.</ref>. اگر [[امامان]] هم [[معصوم]] بودند باید به آنها ارجاع داده می‌شد و [[اطاعت]] از آنها را موجب [[سعادت]]، و [[عصیان]] آنها را موجب [[عذاب]] می‌دانست، لکن چنین شرطی در قرآن نیامده است؟ | |||
جواب: '''اولاً'''، آیه‌ای که به آن [[تمسک]] جسته‌اند به معنای اختصاص عصمت به انبیا نیست، بلکه فرمانی از جانب [[خداوند تعالی]] بر همه [[مسلمین]] در برابر خواسته [[یهود]] و [[نصاری]] است، زیرا آنان به مسلمین می‌گفتند: {{متن قرآن|كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا}}<ref>«یهودی یا مسیحی باشید تا راه یابید» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref>. قرآن تأکید می‌کند که شما [[مسلمانان]] به آنها بگویید که به تمام انبیا و همه [[کتب آسمانی]] ایمان داریم و میان هیچ‌یک از آنها فرق نمی‌گذاریم. این [[کلام]] ردی بر کلام یهود و نصاری بود که می‌گفتند تنها ما بر [[هدایت]] هستیم. | |||
'''ثانیاً'''، این آیه [[عصمت انبیا]] را در عمل و گفتار می‌فهماند، لکن عصمت را مختص به [[انبیا]] ندانسته و چنین شرطی از [[آیه]] فهمیده نمی‌شود. | |||
'''ثالثاً'''، [[آیه اولی‌الامر]]، [[اطاعت از اولی‌الامر]] را [[اطاعت از خدا]] و رسولش دانسته و [[اطاعت]] آنان را کنار [[اطاعت پیامبر]] با یک تکرار {{متن قرآن|وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> بیان کرده است، پس [[سعادت انسان]]، فقط منحصر در [[اطاعت از پیامبر]]{{صل}} نیست، بلکه در [[اطاعت اولی‌الامر]] نیز [[سعادت]] به دست می‌آید و [[روایات]] [[شأن نزول]] هم مصادیق [[اولی‌الامر]] را [[امامان]]{{عم}} دانسته است. | |||
'''رابعاً'''، هیچ کسی با ادعای [[عصمت امامان]]{{عم}}، [[ادعای نبوت]] نکرده است، بلکه بر اساس [[قرآن]] و روایات، برای امامان{{عم}} [[عصمت]] را ادعا کرده‌اند که همراه با [[الهام الهی]] است و [[الهام]]، [[وحی]] نیست، چون باب وحی بعد از [[نبی اکرم]]{{صل}} بسته شد، اما باب الهام تا [[قیامت]] باز است. | |||
'''خامساً'''، چنانکه از قرآن و روایات برداشت می‌شود، [[عصمت عملی]] برای همه انسان‌هاست و اختصاص به شخص و گروه خاصی ندارد، برخلاف [[عصمت علمی]] که مختص انبیا و امامان{{عم}} است<ref>[[ابراهیم صفرزاده|صفرزاده، ابراهیم]]، [[عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی (کتاب)|عصمت امامان از دیدگاه عقل و وحی]] ص ۲۶۳.</ref>. | |||
== پرسش مستقیم == | == پرسش مستقیم == | ||
{{پرسش وابسته}} | {{پرسش وابسته}} | ||