پیام‌های اعتقادی عاشورا: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| عنوان مدخل  = پیام‌های اعتقادی عاشورا

| پرسش مرتبط  =  

}}

[[حادثه عاشورا]] و [[تاریخ]] [[کربلا]] دو چهره و نمود دارد: یک چهره سفید و [[نورانی]] و چهره‌ای تاریک، سیاه و ظلمانی. اما چهره سیاه و تاریکش از آن نظر سیاه و تاریک است که در آن فقط [[جنایت]]، [[ظلم]]، و [[پستی]] است. وقتی ما این چهره را می‌بینیم، در آن کشتن انسان‌های بی‌گناه، کشتن طفل شیرخوار، مضایقه از آب، تیر و نیزه و اسب بر [[بدن]] تاختن، [[آتش زدن خیمه‌ها]] و بالاخره به [[اسارت]] بردن [[زنان]] و [[فرزندان]] را نظاره می‌کنیم. اما آیا تاریخچه [[عاشورا]] همین یک چهره است؟ نه، کربلا چهره دیگری هم دارد که سراسر [[حماسه]] است، [[افتخار]] و [[نورانیت]] است، تجلی [[حقیقت]] و [[انسانیت]] است، تجلی [[حق‌پرستی]] است، این چهره را که می‌بینیم، می‌گوییم: [[بشریت]] [[حق]] دارد به خودش ببالد و افتخار کند.

نگارنده سعی دارد در این مقال، به گوشه‌ای از درس‌ها و [[پیام‌های عاشورا]] از زبان کسانی که خود، این نهضت خونین و حماسی را آفریدند بپردازد؛ باشد که به -‌ان‌شاء‌الله تعالی - گامی هرچند کوچک در تبیین اهداف این واقعه عظیم و مقدس در سال مزین به نام [[عزت]] و [[افتخار]] [[حسینی]] باشد.<ref>[[سید مجتبی غیوری|غیوری، سید مجتبی]]، [[امام حسین و تربیت دینی (مقاله)|مقاله «امام حسین و تربیت دینی»]]، [[فرهنگ عاشورایی ج۷ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی ج۷]] ص ۵۳.</ref>

[[صبح عاشورا]] نیز وقتی [[سپاه کوفه]] با همهمه رو به اردوگاه تاختند با خدا چنین [[مناجات]] می‌کند: خدایا! در هر [[گرفتاری]] و شدت تکیه گاه و امیدم تویی و در هر حادثه‌ای که برایم پیش آید پشتوانه [[منی]]»<ref>الارشاد، ج۲، ص۹۶.</ref>.

در رجزهای [[باران]] امام نیز این نکته کاملاً مشهود است؛ به عنوان نمونه وقتی «[[عمرو بن خالد ازدی]]» به میدان رفت، در [[رجز]] خویش چنین گفت:

«ای جان! امروز به سوی [[خدای رحمان]] و [[روح]] و ریحان می‌روی و آنچه را که در [[لوح]] تقدیرت از پاداش‌های [[الهی]] نوشته شده در می‌یابی، پس [[بی‌تابی]] مکن که هر زنده‌ای مردنی است»<ref>مناقب آل ابی طالب ج۲، ص۲۵۰.</ref>.<ref>[[سید مجتبی غیوری|غیوری، سید مجتبی]]، [[امام حسین و تربیت دینی (مقاله)|مقاله «امام حسین و تربیت دینی»]]، [[فرهنگ عاشورایی ج۷ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی ج۷]] ص ۵۵.</ref>

در عصر پس از [[پیامبر]]، است دچار تجزیه شدند، برخی به [[سنت]] و [[دین]] او [[وفادار]] ماندند، ولی اکثر [[مردم]] دچار [[ضلالت]] و [[بدعت]] شدند. در [[مکه]] [[حضرت]] [[سید الشهداء]]{{ع}} با [[ابن عباس]] درباره [[امویان]] [[حاکم]] صحبت می‌کرد و از وی پرسید: «نظر تو درباره کسانی که پسر [[دختر پیامبر]] را از خانه و [[وطن]] و زادگاهش بیرون کرده و او را آواره دشت و بیابان کردند و در پی کشتن وی و ریختن خونش هستند، چیست؟ در حالی که این پسر پیامبر، نه برای [[خدا]] شریکی قائل شده، نه غیر خدا را [[سرپرست]] خویش گرفته و نه از [[آیین]] [[پیامبر خدا]]{{صل}} فاصله گرفته است». ابن عباس در جواب عرض کرد: «درباره آنان چیزی نمی‌گویم، جز این [[آیه قرآن]] که: «آنان به خدا و پیامبرش [[کافر]] شدند.».. و بعد حضرت فرمود: خدایا! [[شاهد]] باش ابن عباس به [[صراحت]] به [[کفر]] آنان نسبت به خدا و [[رسول]] [[گواهی]] داد»<ref>کلمات الامام الحسین{{ع}}، ص۳۰۶-۳۰۷.</ref>.

[[فلسفه سیاسی اسلام]] برای [[مدیریت جامعه]] بر مبنای [[دین]] در قالب و شکل امامت تجلی می‌کند. [[اهل بیت پیامبر]] به لحاظ صلاحیت‌های ذاتی شایسته‌تر از دیگران برای [[تصدی]] [[زمام‌داری]] مسلمین‌اند، آنچه که در [[غدیرخم]] اتفاق افتاد، تأکید [[مجدد]] برای چندمین بار بود که [[رسالت]] [[پیشوایی]] [[امت]] پس از رسول خدا{{صل}} را به عهده [[شایسته‌ترین]] فرد پس از او، یعنی [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌انداخت؛ هرچند که عده‌ای ریاست‌طلب و زورمدار با راه‌اندازی غوغای [[سقیفه]] مسیر امامت [[مسلمین]] را در بستری دیگر انداختند و امت را از [[امامت علی]]{{ع}} [[محروم]] کردند، ولی این [[حق]] از آن امام بود و خود او پیش از رسیدن به [[خلافت]] و پس از آن در درگیری و مناقشانی که با [[خلفا]] و [[معاویه]] داشت، و پس از شهادتش، [[امامان]] دیگر [[شیعه]] پیوسته بر این حق مسلم تأکید کردند و آن را حق خویش و دیگران را [[غاصب]] دانستند.

یادآوری موضوع اعتقادی شفاعت نوعی ملامت بر عملکرد [[دشمنان]] نیز بود،؛ چراکه [[جنایت]] آنان به [[ذریه]] پیامبر{{صل}} با وضع امتی که به شفاعت آن حضرت [[اعتقاد]] داشته باشند ناسازگار است.

== جستارهای وابسته ==