شاهد بر نبوت: تفاوت میان نسخهها
←مقدمه
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
'''شاهد بر [[نبوت]]''' به معنای قراین و شواهدی که برای اثبات [[نبوت]] پیامبری از پیامبران الهی به کار میرود. | '''شاهد بر [[نبوت]]''' به معنای قراین و شواهدی که برای اثبات [[نبوت]] پیامبری از پیامبران الهی به کار میرود. | ||
== | ==قرائن و شواهد نبوت== | ||
* یکی از راههای شناخت [[پیامبران]]، مطالعه در احوال و آثار ایشان و گردآوری قراین و شواهد است. این قراین و شواهد را میتوان به چند دسته تقسیم کرد: | * یکی از راههای شناخت [[پیامبران]]، مطالعه در احوال و آثار ایشان و گردآوری قراین و شواهد است. این قراین و شواهد را میتوان به چند دسته تقسیم کرد: | ||
# '''پیشینه مدعی [[پیامبری]]:''' انسان در طول مدتی که در میان مردم زیست میکند، اعمال و رفتار خاصی از خود بروز میدهد. این عملکردها آیینهای است که روحیات، اخلاق و اندیشههای او را به روشنی نشان میدهد. مدعی مقام [[نبوت]] نیز از این پیشینه برخوردار است و میتوان از آن به عنوان نشانهای بر صدق ادعایش بهره جست. چنانکه پیشتر اشاره شد، همه [[انبیا|انبیای الهی]] از میان مردم برخاسته و برنامه زندگی آنها در پیش روی همگان بوده است. تاریخ گواهی میدهد همه [[پیامبران]] خدا قبل از [[بعثت]]، در میان قوم خود به خوشنامی، صلاح، سداد و امانتداری، راستگویی و سایر خصلتهای پسندیده انسانی شناخته میشدند. آنان نه تنها هیچ سابقه ناشایستی در اخلاق و رفتار خود، چه فردی و چه اجتماعی نداشتند، بلکه در میان همگان به خردمندی، فهم و درایت مشهور بودند، بهگونهای که کسی نمیتوانست کوچکترین نقطه ضعفی در اخلاق و رفتار آنان پیدا کند. خود این خصوصیت برای انسانهای باانصاف زمینهای بود تا پس از مشاهده سایر قراین و شواهد، به صداقت آنان در ادعایشان ایمان بیاورند. | # '''پیشینه مدعی [[پیامبری]]:''' انسان در طول مدتی که در میان مردم زیست میکند، اعمال و رفتار خاصی از خود بروز میدهد. این عملکردها آیینهای است که روحیات، اخلاق و اندیشههای او را به روشنی نشان میدهد. مدعی مقام [[نبوت]] نیز از این پیشینه برخوردار است و میتوان از آن به عنوان نشانهای بر صدق ادعایش بهره جست. چنانکه پیشتر اشاره شد، همه [[انبیا|انبیای الهی]] از میان مردم برخاسته و برنامه زندگی آنها در پیش روی همگان بوده است. تاریخ گواهی میدهد همه [[پیامبران]] خدا قبل از [[بعثت]]، در میان قوم خود به خوشنامی، صلاح، سداد و امانتداری، راستگویی و سایر خصلتهای پسندیده انسانی شناخته میشدند. آنان نه تنها هیچ سابقه ناشایستی در اخلاق و رفتار خود، چه فردی و چه اجتماعی نداشتند، بلکه در میان همگان به خردمندی، فهم و درایت مشهور بودند، بهگونهای که کسی نمیتوانست کوچکترین نقطه ضعفی در اخلاق و رفتار آنان پیدا کند. خود این خصوصیت برای انسانهای باانصاف زمینهای بود تا پس از مشاهده سایر قراین و شواهد، به صداقت آنان در ادعایشان ایمان بیاورند. |