توحید در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

موحدان به تناسب رتبه خود در [[ایمان]]، دارای درجاتی هستند.

#'''[[توحید زبانی]]:''' که [[اهل]] [[معرفت]] آن را قشر القشر - به معنی پوسته پوست - می‌نامند. [[توحید زبانی]] مرتبه کسانی است که با زبان، [[خدا]] را به [[یگانگی]] یاد می‌کنند، {{متن حدیث|لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ}}، می‌گویند و اظهار می‌کنند که در [[عالم هستی]] جز [[خدا]] کسی و چیزی اثرگذار نیست، ولی قلبشان با به کلی از [[درک]] این معنی [[غافل]] است یا به آن [[باور]] ندارد. [[توحید زبانی]] از نظر [[معنوی]] هیچ ارزشی ندارد و تنها فایده آن این است که سایر [[مسلمانان]] موظف‌اند با گوینده به عنوان یک [[مسلمان]] [[رفتار]] کنند و [[خون]] و مالش از تعرض مصون بماند.

#'''[[توحید]] کشفى:''' [[کشف]] به این معنی است که [[انسان]] [[حقیقت توحید]] را به واسطه [[نور]] [[حق]]، [[مشاهده]] کند؛ یعنی با آنکه تمامی موجودات را در حال [[کثرت]] می‌بیند، نسبت آنها را با [[خدا]] نیز ببیند و جز یک فاعل مؤثر در [[جهان]] به چشمش نیاید. این، مرتبة مقربین است.

#'''[[توحید حقیقی]]:''' به این معنی که [[انسان]] جز [[خدا]] را نبیند؛ [[اهل]] [[معرفت]]، این مرتبه را مرتبه فنا در [[توحید]] می‌نامند؛ چون [[موحد]] در این مرتبه خود را نیز نمی‌بیند و از [[توحید]] خویش هم بی‌خبر است، این مرتبه، مرتبه [[صدیقین]] است<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی، ج۱]]،ص۳۳۵.</ref>.

{{پانویس}}

[[رده: توحید]]