شفاعت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = شفاعت

#مقام شفاعت عامّ برای [[رسول خدا]]{{صل}} و اهل بیت{{عم}}، همان [[مقام محمود]] است؛ که همه خلایق ثناگو و محتاج این مقامند. {{متن حدیث|عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ{{ع}} فِي قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى‏ {{متن قرآن|عَسَى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَحْمُودًا}} قَالَ يُجْلِسُهُ‏ عَلَى‏ الْعَرْشِ‏ مَعَهُ‏}}<ref>الإختصاص (ط. المؤتمر العالمی لالفیة الشیخ المفید، ۱۴۱۳ ه.ق.)، النص، ص۱۸.</ref>. توضیح: استقرار رسول خدا{{صل}} در [[روز قیامت]] در [[عرش]]، اشاره به [[علوّ]] [[مقام]] حضرتش نسبت به خلایق دارد.

#بنا بر مراتبی که طی بحث شفاعت اشاره شد، مقام شفاعت رسول خدا{{صل}} در [[قیامت]] چنان رفیع است که هریک از [[انبیاء]]{{عم}} نیز در درجه اول با [[اذن الهی]] و سپس [[اذن]] رسول خدا{{صل}} و سپس اهل بیت{{عم}} شفاعت می‌نمایند. {{متن حدیث|عن أبی عبد الله{{ع}} قال: {{متن قرآن|لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ}}. قال: لا یشفع [[أحد]] من أنبیاء [[الله]] و رسله یوم القیامة حتی یأذن الله له إلا [[رسول الله]]. فإن الله قد أذن له فی الشفاعة من قبل [[یوم]] القیامة والشفاعة له و للأئمة من ولده. ثم بعد ذلک للأنبیاء [[صلوات]] [[الله]] علیهم و [[علی محمد]] و [[اله]]}}<ref>تفسیر القمی (ط. دار الکتاب، ۱۴۰۴ ه.ق)، ج۲، ص۲۰۱.</ref>.

#شفاعت شامل افرادی می‌گردد که [[اهل]] ولایتند و [[دین]] آنها مقبول [[درگاه الهی]] است. به بیانی که در ضمن [[استدلال]] گذشت، [[شفیعان]] برای کسانی شفاعت می‌کنند که [[خداوند]] [[راضی]] به شفاعت در مورد آنها است. {{متن حدیث|قَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ خَالِدٍ فَقُلْتُ لِلرِّضَا{{ع}} يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَمَا مَعْنَى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى}}<ref>«آینده و گذشته آنان را می‌داند و (آنان) جز برای کسی که (خداوند) از او خرسند باشد میانجیگری نمی‌کنند و خود از بیم او هراسانند» سوره انبیاء، آیه ۲۸.</ref> ‏ قَالَ لَا يَشْفَعُونَ‏ إِلَّا لِمَنِ‏ ارْتَضَى‏ اللَّهُ‏ دِينَهُ‏}}<ref>الأمالی (للصدوق)، ص۷.</ref>. {{متن حدیث|حُمْرَانُ بْنُ أَعْيَنَ قَالَ الصَّادِقُ{{ع}} وَ اللَّهِ لَنَشْفَعَنَّ لِشِيعَتِنَا وَ اللَّهِ لَنَشْفَعَنَّ لِشِيعَتِنَا وَ اللَّهِ لَنَشْفَعَنَّ لِشِيعَتِنَا حَتَّى‏ يَقُولَ‏ النَّاسُ‏ {{متن قرآن|فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِينَ * وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ}}<ref>«پس دیگر ما را نه میانجی‌هایی است؛ * و نه دوست پرمهری» سوره شعراء، آیه ۱۰۰.</ref>}}<ref>مناقب آل أبی طالب{{ع}} (لابن شهرآشوب) (ط، علامه. ۱۳۷۹ ه.ق.)، ج۲، ص۱۶۴.</ref>. {{متن حدیث|عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}}‏ فِي قَوْلِهِ‏ {{متن قرآن|لَا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا}}<ref>«اختیار میانجیگری ندارند جز آن کس که از (خداوند) بخشنده پیمانی گرفته باشد» سوره مریم، آیه ۸۷.</ref> قَالَ لَا يَشْفَعُ وَ لَا يُشَفَّعُ لَهُمْ وَ لَا يَشْفَعُونَ‏ {{متن قرآن|إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا}}<ref>«اختیار میانجیگری ندارند جز آن کس که از (خداوند) بخشنده پیمانی گرفته باشد» سوره مریم، آیه ۸۷.</ref> إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ بِوَلَايَةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِهِ فَهُوَ الْعَهْدُ عِنْدَ اللَّهِ‏}}<ref>بحار الأنوار، ج۸، ص۳۶، باب ۲۱: الشفاعة.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۶۰۰.</ref>

==نکات تکمیلی==

#اشاره شد که [[شفاعت]]، وساطت در [[فیض]] است. طبعاً کسی که در [[دنیا]] امامی نداشته باشد، شفیعی در [[هدایت]] ندارد و در نتیجه، در قیامت [[کور]] و حیران خواهد بود: {{متن قرآن|يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولَئِكَ يَقْرَءُونَ كِتَابَهُمْ وَلَا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا * وَمَنْ كَانَ فِي هَذِهِ أَعْمَى فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَى وَأَضَلُّ سَبِيلًا}}<ref>«روزی که هر دسته‌ای را با پیشوایشان فرا می‌خوانیم آنگاه کسانی که کارنامه‌شان را به دست راست آنان دهند، آن را می‌خوانند و به آنها سر مویی ستم نخواهد شد * و به راستی هر که در این جهان کور (دل) باشد همو در جهان واپسین (نیز) کور (دل) و گمراه‌تر خواهد بود» سوره اسراء، آیه ۷۱-۷۲.</ref>}}. {{متن حدیث|عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِيرَةِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} مَنْ مَاتَ لَا يَعْرِفُ إِمَامَهُ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً قَالَ نَعَمْ قُلْتُ جَاهِلِيَّةً جَهْلَاءَ أَوْ جَاهِلِيَّةً لَا يَعْرِفُ‏ إِمَامَهُ‏ قَالَ جَاهِلِيَّةَ كُفْرٍ وَ نِفَاقٍ وَ ضَلَالٍ}}<ref>الکافی، ج۱، ص۳۷۷: باب من مات ولیس له إمام من أئمة الهدی و هو من الباب الأول.</ref>.

#شفیع اگر [[امام]] به [[حق]] باشد، امام [[مردم]] به سوی [[سعادت ابدی]] و [[بهشت]] است و اگر [[امام باطل]] باشد، [[شفیع]] پیروانش به سوی [[جهنم]] و [[عذاب ابدی]] است. {{متن حدیث|عن سعید بن جبیر عن ابن عباس فی قوله تعالی {{متن قرآن|يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ}}؛ قال{{ع}}: إذا کان [[یوم]] القیامة، [[دعا]] [[الله]] عز وجل أئمة الهدی و مصابیح الدجی و أعلام التّقی [[أمیر المؤمنین]] و [[الحسن]] و الحسین: ثم یقال لهم: جوزوا الصراط أنتم وشیعتکم و ادخلوا الجنة بغیر حساب. ثم یدعوا ائمة الفسق و انّ واللّه [[یزید]] منهم، فیقال له: خذ بید شیعتک إلی النار بغیر حساب}}<ref>البرهان فی تفسیر القرآن (ط. موسسة البعثة، قسم الدراسات الإسلامیة. ۱۴۱۵ ه.ق.)، ج۳، ص۵۵۶.</ref>. {{متن حدیث|عن أبی بصیر قال: سألت أبا عبد الله{{ع}} عن قول أمیر المؤمنین{{ع}}: الإسلام بدأ غریبا و سیعود غریبا کما کان. فطوبی للغرباء.... فقال{{ع}}: أما إنه سیدعی کل أناس بإمامهم أصحاب الشمس بالشمس و أصحاب القمر بالقمر و أصحاب النار بالنار و أصحاب الحجارة بالحجارة}}<ref>تفسیر العیاشی (ط. مکتبة العلمیة الاسلامیة. ۱۳۸۰ ه.ق.)، ج۲، ص۳۰۳.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۶۰۳.</ref>

[[رده:شفاعت]]