بحیرای راهب: تفاوت میان نسخه‌ها

امّا تلقی برخی سیره‌نگاران از مجموع [[روایات اسلامی]] این است که دو بحیرای راهب وجود داشته است: یکی بحیرای راهبِ معروف که جز روایتی مبهم و مرسل<ref>السیره‌النبویه، ج ۱، ص ۱۸۸، ۱۹۱.</ref> و در عین حال متهم به [[جعل]] و دارای [[ضعف]] متن<ref>السیرة الحلبیه، ج ۱، ص ۱۲۰؛ الصحیح من سیره، ج ۲، ص ۹۳ ـ ۹۴.</ref>، گزارشی از حال وی در دست نیست. دیگری یکی از ۸ [[مسیحی]] شامی است که در [[سال ششم هجری]] و پس از [[فتح خیبر]] همراه با [[جعفر بن ابی‌طالب]] به [[مدینه]] آمده، بر پیامبر وارد شدند<ref>اسد الغابه، ج ۱، ص ۳۵۵؛ الاصابه، ج ۱، ص ۴۰۴ ـ ۴۰۵.</ref> و به نظر می‌رسد تلقی برخی مفسران از بحیرای راهب در [[روایات]] [[شأن نزول]] [[نادرست]] است و بر فرض پذیرش [[روایت]] ملاقات وی با پیامبر در نوجوانی، بعید است وی تا سال‌های پس از [[هجرت]] زنده بوده باشد<ref> اسدالغابه، ج ۱، ص ۳۵۵؛ الاصابه، ج ۱، ص ۴۰۴.</ref>، بنابراین مراد از بحیرا در روایات شأن نزول یکی از ۸ نفر مسیحی شامی است. درباره این ۸ نفر نیز جز آنکه در چند [[روایت]] شأن نزولی به صورت مبهم از آنها یاد شده و برخی تنها به نام آنها تصریح کرده‌اند هیچ اطلاعی در دست نیست<ref>[[سید محمود دشتی|دشتی، سید محمود]]، [[بحیرای راهب (مقاله)|مقاله «بحیرای راهب»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>.

در نقد سلسله روایات بحیرا گویند که همگی آنها به [[ابوموسی اشعری]] برمی‌گردد و جز او کسی از صحابه، به چنین رویدادی اشاره نکرده است<ref>الاصابه، ج۱، ص۴۷۶؛ ابوطالب حامی الرسول، ص۱۳.</ref>. همچنین در این گزارش اشاره شده که پیامبر را [[ابوبکر]] و [[بلال]] بازگرداندند که سخنی [[غریب]] است؛ زیرا در آن هنگام، هنوز ابوبکر [[ازدواج]] نکرده و بلال را نخریده بود. وانگهی شرح این رویداد با [[اختلاف]] بسیار در منابع آمده است<ref>قس: الطبقات، ج۱، ص۸۰-۸۱؛ سیره ابن اسحق، ص۷۵؛ مروج الذهب، ج۱، ص۸۹؛ مروج الذهب، ج۲، ص۲۸۶.</ref>. افزون بر اینها، اصل این [[سفر]] پیامبر مورد نقد و تردید قرار گرفته و [[انکار]] شده است<ref>نک: نقد و بررسی منابع سیره نبوی، ص۳۱۴، «نقد و بررسی سفر پیامبر اکرم به شام. </ref>. این رویداد دستاویزی برای [[مسیحیان]] در نقد قرآن قرار گرفته است. آنان از این منظر به این روایات توجه کرده‌اند که [[رسالت پیامبر]] را برگرفته از ‌عقاید [[نصارا]] و [[احبار]] [[یهود]] طی سفرهای وی به [[شام]] بشمرند و منبع [[وحیانی]] [[قرآن]] را [[انکار]] کنند<ref>الوحی المحمدی، ص۷۲.</ref>. البته اصل این رویداد با تصریح قرآن به [[شناخت]] [[اهل کتاب]] از [[پیامبر]] [[آخر الزمان]] ([[سوره بقره]]، [[آیه]] ۱۴۶) همخوانی دارد.