ولایت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

مطلق در مقابل [[مقید]]<ref>{{عربی|و المُطْلَق من الروی: خلاف المقید}}، شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم، ج‏۷، ص۴۱۳۳.</ref>، به معنای رها، [[آزاد]] و عام<ref>{{عربی|و قال ابن الأعرابی: یقال: هو طَلِیقٌ و طُلُقٌ و طَالِقٌ و مُطْلَق إذا خُلِّی عَنْهُ}}، تهذیب اللغة، ج‏۹، ص۱۸.</ref> است. مقصود از ولایت مطلقه در اینجا این است که [[ولایت الهی]] بدون قید و شرط و گستره شمول آن وسیع است. این نوع ولایت، اصیل و مستقل و ویژه [[خداوند متعال]] است<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[ولایت فقیه ولایت فقاهت و عدالت (کتاب)|ولایت فقیه ولایت فقاهت و عدالت]]، ص۱۳۲.</ref>. برخی [[آیات]] [[قدرت]] مطلقه الهی را دلیل انحصار ولایت الهی می‌داند و می‌فرماید: {{متن قرآن|أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ وَهُوَ يُحْيِي الْمَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>«آیا به جای او سرورانی (را به پرستش) گرفتند؟ اما خداوند است که سرور (راستین) است و او مردگان را زنده می‌گرداند و او بر هر کاری تواناست» سوره شوری، آیه ۹.</ref>.