بحث:دعوت به مصالح دین و دنیا: تفاوت میان نسخه‌ها

*الإرشاد: پیامبر{{صل}} در آغاز دعوت به اسلام، گروهی برگزیده از خانواده و تبار خود را گِرد آورد و ایمان را بر آنان عرضه نمود. آن‌گاه فرمود: «ای فرزندان عبد المطّلب! خداوند، مرا برای تمام مردم و بخصوص شما برانگیخته است و فرموده است: «و خاندان نزدیکت را هشدار ده». من، شما را به دو کلمه که بر زبان، سبک‌بار، اما در میزان [عمل]، گران‌بارند، دعوت می‌کنم. شما به کمک این دو کلمه، عرب و عجم را مالک خواهید شد، و امت‌ها به کمک آن، فرمان بردار شما خواهند شد و با آنها وارد بهشت شده، از آتش نجات خواهید یافت. [آن دو کلمه این است:] شهادت به این که خدایی جز خدای یکتا نیست و شهادت به رسالت من».<ref>الإرشاد: «إنَّ النَّبِیَّ{{صل}} جَمَعَ خاصَّةَ أهلِهِ وعَشیرَتِهِ فِی ابتِداءِ الدَّعوَةِ إلَی الإِسلامِ فَعَرَضَ عَلَیهِمُ الإِیمانَ ... ثُمَّ قالَ. ..: یا بَنی عَبدِ المُطَّلِبِ، إنَّ اللّهَ بَعَثَنی إلَی الخَلقِ کافَّةً، وبَعَثَنی إلَیکُم خاصَّةً، فَقالَ عز و جل: «وَ أَنذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ»، وأَنَا أدعوکُم إلی کَلِمَتَینِ خَفیفَتَینِ عَلَی اللِّسانِ، ثَقیلَتَینِ فِی المیزانِ، تَملِکونَ بِهِمَا العَرَبَ وَالعَجَمَ، وتَنقادُ لَکُم بِهِمَا الاُمَمُ، وتَدخُلونَ بِهِمَا الجَنَّةَ، وتَنجونَ بِهِما مِنَ النّارِ: شَهادَةِ أن لا إلهَ إلَا اللّهُ، وأَ نّی رَسولُ اللّهِ». الإرشاد: ج ۱، ص ۴۸، کشف الیقین: ص ۴۹، ح ۲۶، إعلام الوری: ج ۱، ص ۳۲۲.</ref>

*[[امام علی]]{{ع}}: ای بندگان خدا! بدانید که پرهیزگاران، بهره دنیای گذرا و آخرت دیرپا را بردند. با مردم دنیا در دنیایشان شریک شدند و در آخرتشان با آنان شریک نشدند. در دنیا به بهترین وجه زیستند و نعمت آن را به بهترین وجه خوردند. از دنیا به سان خوش‌گذرانان، بهره بردند و به میزان بر گرفتن سرکشان متکبر، از دنیا بر گرفتند. آن‌گاه از این دنیا با توشه‌ای رساننده [به مقصد] و تجارتی سودآور، رخت بر بستند. در دنیایشان لذت زهد دنیا را دریافتند و یقین کردند که فردا در آخرتشان، همسایگان خدا خواهند بود. دعایشان رد نمی‌شود و بهره‌شان از لذت، کاستی نمی‌یابد. «وَ ءَاتَیْنَاهُ أَجْرَهُ فِی الدُّنْیَا وَ إِنَّهُ فِی الْأَخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِینَ»<ref>الإمام علیّ{{ع}}: إعلَموا عِبادَ اللّهِ أنَّ المُتَّقینَ ذَهَبوا بِعاجِلِ الدُّنیا وآجِلِ الآخِرَةِ، فَشارَکوا أهلَ الدُّنیا فی دُنیاهُم، ولَم یُشارِکوا أهلَ الدُّنیا فی آخِرَتِهِم، سَکَنُوا الدُّنیا بِأَفضَلِ ما سُکِنَت، وأَکَلوها بِأَفضَلِ ما اُکِلَت فَحَظوا مِنَ الدُّنیا بِما حَظِیَ بِهِ المُترَفونَ، وأَخَذوا مِنها ما أخَذَهُ الجَبابِرَةُ المُتَکَبِّرونَ، ثُمَّ انقَلَبوا عَنها بِالزّادِ المُبَلِّغِ وَالمَتجَرِ الرّابِحِ المُربِحِ، أصابوا لَذَّةَ زُهدِ الدُّنیا فی دُنیاهُم، وتَیَقَّنوا أ نَّهُم جیرانُ اللّهِ غَداً فی آخِرَتِهِم، لا تُرَدُّ لَهُم دَعوَةٌ، ولا یَنقُصُ لَهُم نَصیبٌ مِن لَذَّةٍ. نهج البلاغة: الکتاب ۲۷، بحارالأنوار: ج ۳۳، ص ۵۸۱، ح ۷۲۶ وراجع: الأمالی للمفید: ص ۲۶۳، ح ۳ والأمالی للصدوق: ص ۲۶، ح ۳۱ و تحف العقول: ص ۱۷۸ و الغارات: ج ۱، ص ۲۳۵.</ref>