علم لدنی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به این [[آیات]]، [[علم غیب ذاتی]] و استقلالی مخصوص خداست و [[خدای تعالی]] هر [[پیغمبری]] از [[پیامبران]] را که بخواهد به هر مقدار از [[غیب]] مختص به خود که بخواهد [[آگاه]] می‌‌سازد<ref>تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۵۳.</ref>. برخی از بزرگان [[اهل سنت]] معتقدند: «هیچ منافاتی بین آیاتی که [[علم غیب]] را مخصوص [[خداوند]] می‌داند با [[علم پیامبران]] به جزئیات غیب وجود ندارد؛ زیرا ممکن است خداوند این [[اخبار]] را به پیامبران داده باشد، بله آن [[علمی]] که مخصوص خداوند است منظور علم [[ازلی]] دائمی [[ابدی]] می‌باشد، پس [[انکار]] [[علم غیب پیامبران]] نوعی [[عناد]] و [[دشمنی]] است»<ref>الفتاوی الحدیثه، ص۲۲۲؛ ر.ک: مقتل مقرم، ص۵۳.</ref>.<ref>[[مصطفی سلیمانیان|سلیمانیان، مصطفی]]، [[مقامات امامان (کتاب)|'''مقامات امامان''']]، ص۳۰۲.</ref>

علم لدنی به امور محسوس گفته می‌شود که از [[حس]] ([[باطنی]] و ظاهری) مخفی هستند. این علم از راه عادی قابل تحصیل نیست و [[آگاهی]] از آن برای برخی [[برگزیدگان الهی]] و با [[اذن]] و [[رضایت خدای متعال]]، ممکن می‌شود. علم غیب اموری است که خداوند می‌‌داند و به برخی از [[اولیا]] و [[انبیا]] و [[اوصیای پیامبر]] نیز داده است. علم غیب مصداقی از علم لدنی است که خداوند برخی از خاصان خود را از آن آگاه می‌سازد. در غیب دو [[لوح]] وجود دارد؛ اول، [[لوح محفوظ]] که مخصوص خداوند است که ممکن است خداوند به کسی بدهد یا ندهد؛ دوم، [[لوح محو و اثبات]] که همه [[پاکان]] می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند.