آیه بصیرت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع مرتبط = آیه بصیرت

| عنوان مدخل  = آیه بصیرت

| پرسش مرتبط  =  

}}

{{متن قرآن|قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}<ref>«بگو: این راه من است که با بینش به سوی خداوند فرا می‌خوانم، من و (نیز) هر کس که پیرو من است؛ و پاکا که خداوند است و من از مشرکان نیستم» سوره یوسف، آیه ۱۰۸.</ref>.

بر این اساس، می‌توانیم شکل [[برهان]] را به صورت قیاسی اقترانی بیان نماییم؛ به این ترتیب که:

[[خداوند]] در [[آیه]] مورد [[استدلال]]، از یک سو اشاره به [[وظیفه]] [[رسول خدا]]{{صل}} در [[دعوت به توحید]] می‌نماید و از سوی دیگر، [[تابعان]] خاص خود را ملحق به [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[دعوت]] به [[حق]] می‌نماید و می‌فرماید: {{متن قرآن|أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي}}. لازمه این سخن، ثابت شدن [[علم]] و [[بصیرت]] و نیز [[عصمت]] تابعانی است که در آیه از آنان با [[تجلیل]] نام برده شده. بنابراین می‌گوییم:

نتیجه آنکه: چنین [[تابعین]] خاص مذکور در [[آیه شریفه]]، معصوم به عصمت الهی و عالم به علوم ربانی هستند. بنا بر [[نصوص]] [[روایی]] متعدد، مصداق چنین ذوات مقدسی بعد از رسول اکرم{{صل}}، منحصر در [[ائمه هدی]]{{عم}} است و در نتیجه، تنها آنان هستند که بعد از رسول خدا{{صل}} [[هادیان]] معصوم [[امت]] به [[توحید]] و [[دین الهی]] می‌باشند.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۵۰۵.</ref>

بنا بر آنکه دعوت به توحید و لوازم آن همیشگی است و نیز [[امت اسلام]] دائماً باید بر بصیرت الهی در اعتقاد و عمل باشد، پس می‌توان گفت چنین هادیانی که معصوم به عصمت پروردگارند، همیشه باید در میان امت حضور داشته باشند؛ تا وظیفه [[امر به معروف]] و دعوت به توحید و لوازم آن در میان امت محقق شود. به این ترتیب می‌گوییم: اگر دعوت به توحید همیشگی است و [[امت اسلام]] دائماً نیازمند داعیان و آمران [[معصوم]] به [[خیرات]] هستند، باید چنین ذوات مقدسی بعد از [[رسول خدا]]{{صل}} همیشه در میان [[امت]] باشند.

مقدم قضیه شرطیه ثابت است و در نتیجه، [[تالی]] نیز ثابت می‌گردد و نتیجه می‎گیریم: چون [[دعوت به توحید]] باید دائمی باشد، پس داعیان معصوم به خیرات نیز باید دائماً در میان [[مردم]] وجود داشته باشند.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۵۰۵.</ref>

[[آیه بصیرت چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش)]]

{{پایان مدخل وابسته}}