احترام و تکریم والدین در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

{{متن قرآن|وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ}}<ref>«و به انسان درباره پدر و مادرش سفارش کردیم- مادرش او را با سستی در پی سستی بارداری کرد و زمان شیر خوارگی وی دو سال بود- که مرا و پدر و مادرت را سپاس بگزار (که) بازگشت (همه) به سوی من است» سوره لقمان، آیه ۱۴.</ref>.

این برهان [[حدّ وسط]] در آن، [[ضرورت عقلی]] [[شکر منعم]] است؛ بدین ترتیب که اگر شکر منعم عقلاً [[واجب]] است و [[خداوند]] [[شکر]] از [[والدین]] صلبی را مانند شکر خود واجب نموده است، شکر از [[امام]]، که نعمتی بالاتر از والدین را به [[انسان‌ها]] عطا می‌کند، به طریق اولی واجب است.

[[سیر]] برهان با تحلیل واژه والد و [[اثبات]] [[صدق]] آن بر اساس [[قیاس]] [[اولویت]] در والدین [[روحانی]] است. صورت برهان را می‌توانیم به این ترتیب بیان کنیم:

اولاً، اگر شکر والدین [[جسمانی]] واجب است، به طریق اولی، شکر والدین روحانی اوجب است.

می‌دانیم که شکر نعمت، یعنی استفاده صحیح و در جهت [[رضایت]] [[صاحب نعمت]]؛ همچنین در [[آیه شریفه]]، شکر از والدین در ردیف شکر از خداوند بیان شده و [[شکر الهی]] یعنی تولی به [[ولایت پروردگار]]. با این توضیحات می‌توان گفت که شکر [[نعمت امام]]، تولی به [[ولایت ائمه]] [[هدی]]{{عم}} در ردیف تولی به [[ولایت خداوند]] است<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۴۷۱.</ref>.

با توجه به آنکه ولایت بر امور امت را شخص زنده می‌تواند بر عهده گیرد، شکل منطقی برهان بر وجود دائمی امام در میان امت را با ترتیب قیاسی استثنایی بیان می‌کنیم و می‌گوییم:

اگر تولی به [[ولایت امام]] [[معصوم]] از اوجب واجبات دینی است، [[ولیّ]] امر باید زنده و حاضر در میان امت باشد تا بتواند [[اعمال]] ولایت نماید.

ولکن [[تولّی]] به [[ولایت امام]]، بنا بر [[آیه شریفه]] [[واجب]] است، پس [[امام]] همیشه باید در میان [[مردم]] حضور داشته و [[بسط ید]] در [[اعمال]] [[ولایت]] داشته باشد<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۴۷۱.</ref>.

{{پرسش وابسته}}