احمد بن حسن بن سعید: تفاوت میان نسخه‌ها

[[احمد بن الحسن بن سعید]]<ref>ر. ک: رجال النجاشی، ص۹۱، ش۲۲۷؛ الفهرست (طوسی)، ص۶۴، ش۸۰؛ رجال الطوسی، ص۴۱۶، ش۶۰۱۳؛ معالم العلماء، ص۱۵، ش۷۱؛ الرجال (إبن داود)، ص۲۶، ش۶۸ و ۴۰، ش۱۱۸؛ نقد الرجال، ج۱، ص۱۱۴، ش۲۱۲ و ۱۱۷، ش۲۱۷؛ جامع الرواة، ج۱، ص۴۵؛ إکلیل المنهج، ص۴۹، ش۴؛ الفوائد الرجالیة (بهبهانی)، ص۳۳؛ تعلیقة علی منهج المقال، ص۱۸ و ۶۵ - ۶۶؛ طرائف المقال، ج۱، ص۲۰۳، ش۱۱۸۷؛ الرسائل الرجالیة (کلباسی)، ج۲، ص۲۲۵؛ تنقیح المقال، ج۵، ص۴۱۸، ش۸۸۹؛ أعیان الشیعة، ج۲، ص۳۷۸، ش۲۳۷۳ و ۴۹۴؛ الذریعة، ج۲، ص۱۳۸، ش۵۱۷؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۸۱، ش۴۹۱؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۲۸۴، ش۸۳۳؛ قاموس الرجال، ج۱، ص۴۲۵، ش۳۳۰؛ تهذیب المقال، ج۳، ص۴۵۴.</ref> تنها در سند یک [[روایت]] [[تفسیر کنز الدقائق]]، به نقل از کتاب [[تأویل الآیات الظاهرة]] نقل شده است:

این عنوان در [[دوازده]] مورد از [[اسناد روایات]] تفسیر کنز الدقائق<ref>ر. ک: تفسیر کنز الدقائق، ج۸، ص۳۸۸ و ۴۸۳؛ ج۹، ص۱۱۰ - ۱۱۱ و ۱۹۲؛ ج۱۰، ص۱۲۰، ۱۵۴ و ۱۶۷، ج۱۲، ص۲۱۲؛ ج۱۴، ص۱۹۱، ۱۹۳ و ۴۶۴.</ref> واقع شده، که در نُه مورد به صورت «احمد بن الحسن»، و در دو مورد به صورت «احمد بن الحسین» است که به واسطه پدرش از «[[حصین بن مخارق]]» [[روایت]] کرده است و [[راوی]] از او نیز در تمام این موارد، [[احمد بن محمد بن سعید]] (معروف به [[ابن عقده]]) است.

راوی مزبور در [[کتب رجالی]] و [[اسناد روایات]] با [[وصف]] «القرشی»<ref>ر. ک: رجال النجاشی، ص۹۱، ش۲۲۷.</ref>، «المدینی»<ref>ر. ک: فضائل أمیر المؤمنین{{ع}}، ص۱۸۲ - ۱۸۳، ح۱۷۷ - ۱۷۹.</ref>، «الخزاز»<ref>{{عربی|أخبرني أحمد بن الحسين بن سعد بن عثمان الخزاز قال: حدثنا أبي قال:...}}؛ أخبار القضاة، ج۳، ص۱۴؛ نیز ر. ک: شرح الأخبار، ج۲، ص۵۵۶، ح۶۱۳، ج۳، ص۵۴۶، ح۱۱۲۳.</ref> و «الخراز الکوفی»<ref>{{عربی|... أنا عمر بن الحسن القاضي أنا أحمد بن الحسن بن سعيد بن عثمان الخراز الكوفي حدثني أبي...}}؛ تاریخ مدینة دمشق، ج۴۴، ص۳۶۵.</ref> ذکر شده است؛ با یادآوری این نکته که در [[کتب حدیثی]] و رجالی [[شیعه]]، به [[لقب]] «قرشی» متصف گردیده، ولی در [[مصادر اهل سنت]] به «خزاز» و «خراز [[کوفی]]» وصف شده است<ref>{{عربی|أحمد بن الحسن بن سعيد بن عثمان الخزاز}}؛ طرق حدیث الأسماء الحسنی، ص۱۲۴؛ الکشف و البیان، ج۹، ص۶۹. {{عربی|أحمد بن الحسن بن سعيد بن عثمان الخراز الكوفي}}؛ تاریخ مدینة دمشق، ج۴۴، ص۳۶۵.</ref>.

بسیاری از [[رجالیون]]، از جمله [[وحید بهبهانی]]<ref>ر. ک: تعلیقة علی منهج المقال، ص۶۵.</ref>، [[اردبیلی]]<ref>ر. ک: جامع الرواة، ج۱، ص۴۵.</ref> و [[آیة الله خویی]]<ref>ر. ک: معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۸۱، ش۴۹۱.</ref> قائل به [[اتحاد]] این عناوین سه گانه «احمد بن الحسن بن سعید»، «احمد بن الحسین بن سعید» و «احمد بن محمد بن الحسین بن سعید» شدند، ولی بعضی [[رجالیان]]، از جمله [[ابن داود]]<ref>الرجال (إبن داود)، ص۲۶، ش۶۸ و ۴۰، ش۱۱۸.</ref>، تعدد را استظهار کرده و آنچه [[شیخ طوسی]] در کتاب الرجال با عنوان «احمد بن محمد بن الحسین بن سعید» ذکر کرده، با آنچه در [[رجال نجاشی]] و [[فهرست شیخ طوسی]] ذکر شده، مغایر دانسته است و هر کدام را در عنوانی مستقل ذکر کرده است.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۱۴۳-۱۴۴.</ref>

# اتحاد در [[کنیه]] «ابوعبدالله»؛

# اتحاد کتاب (له کتاب النوادر)؛

# اتحاد در راوی کتاب «ابن عقده» = [[احمد بن محمد بن سعید]]؛

# احتمال وقوع تصحیف «حسن» به «حسین» و برعکس و نسبت به جدّ که در میان اسامی [[راویان]] رایج است.<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۲ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۲ ص ۱۴۵.</ref>

اولاً، به قرینه [[اتحاد راوی]] و مروی عنه؛ زیرا [[ابن عقده]] که راوی کتاب «احمد بن الحسن بن سعید» است، در کتاب خودش به نام «[[فضائل أمیرالمؤمنین (کتاب)|فضائل أمیرالمؤمنین]]{{ع}}» از «احمد بن الحسن الخزاز» [[روایت]] کرده و ایشان هم به واسطه پدرش از [[حصین بن مخارق]]؛ مانند: {{متن حدیث|ابن عقده قال: أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ الْحَسَنِ الْخَزَّازُ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِي قَالَ: حَدَّثَنَا حُصَيْنٌ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ، عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ قَالَ: قَالَ أَبُو الْحَمْرَاءِ خَادِمُ النَّبِيِّ{{صل}} لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ: {{متن قرآن|وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا}}<ref>«و خانواده‌ات را به نماز فرمان ده و بر آن شکیب کن، ما از تو روزی نمی‌خواهیم که خود، تو را روزی می‌دهیم و سرانجام (نیک) برای پرهیزگاری است» سوره طه، آیه ۱۳۲.</ref> كَانَ النَّبِيُّ{{صل}} يَأْتِي بَابَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ عِنْدَ كُلِّ صَلَاةٍ فَيَقُولُ: الصَّلَاةَ رَحِمَكُمُ اللَّهُ {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>}}<ref>فضائل أمیر المؤمنین{{ع}}، ص۱۹۷، ح۱۹۹؛ نیز ر. ک: همان، ص۱۹۷ - ۱۹۸، ح۲۰۰ – ۲۰۲.</ref>.

[[جرح]] و تعدیلی درباره راوی در منابع متقدم رجالی ذکر نشده است، ولی [[ابن داود]] نام وی را در قسم اول کتاب، که به [[ممدوحین]] اختصاص دارد، ذکر کرده است<ref>ر. ک: الرجال (إبن داود)، ص۲۶، ش۶۸ و ۴۰، ش۱۱۸.</ref>.

احمد بن حسن بن سعید، دارای کتابی با عنوان «النوادر» بوده است که به گفته شیخ طوسی، نزد بعضی [[اصحاب]] از کتب «اصول» شمرده شده است<ref>ر. ک: الفهرست (طوسی)، ص۶۴، ش۸۰.</ref>؛ و صاحب «اصل» بودن نزد جمعی از بزرگان، مانند: [[مجلسی اول]]<ref>ر. ک: روضة المتقین، ج۱۰، ص۴۴.</ref> و [[مجلسی دوم]]<ref>ر. ک: بحارالأنوار، ج۱، ص۴۳؛ ملاذ الأخبار، ج۱۲، ص۲۰۲، ح۳۴؛ و....</ref>، [[شیخ بهایی]]<ref>ر. ک: مشرق الشمسین، ص۲۷۴.</ref>، [[محقق بحرانی]]<ref>ر. ک: الحدائق الناضرة، ج۲۴، ص۴۵۰.</ref>، [[محقق نراقی]]<ref>ر. ک: عوائد الأیام، ص۵۹۳ - ۵۹۴، عائدة ۵۷.</ref>، شیخ [[آقابزرگ تهرانی]]<ref>ر. ک: الذریعه، ج۲، ص۱۳۰.</ref>، [[کرباسی]]<ref>{{عربی|فإذا کان حال الكتاب بحيث دل على توثيق مصنفه - من جهة استقامة رواياته - يعد من الأصول}}؛ إکلیل المنهج، ص۴۹ و ۲۶۷.</ref> و [[سید ابطحی]]<ref>ر. ک: تهذیب المقال، ج۱، ص۹۴ - ۹۵.</ref> بر [[وثاقت]] یا حُسن حال راوی دلالت می‌کند.

و مضامین بخشی از روایاتی که إبن عقده از [[احمد بن حسن بن سعید]] نقل کرده، تفسیری است <ref>ر. ک: مختصر بصائر الدرجات، ص۴۸۲، ح۵۳۲؛ شرح الأخبار، ج۲، ص۵۷۴، ح۷۱۰؛ شواهد التنزیل، ج۱، ص۳۹۶، ح۴۱۷ و ۵۶۵، ح۶۰۲.</ref>؛ بنابراین با [[اطمینان]] می‌‌توان گفت، «احمد بن حسن بن سعید» از جمله کسانی است که ابن عقده، بخشی از [[روایات]] کتاب [[تفسیر]] خود را از او نقل کرده است؛ از این رو، [[تحسین]] نجاشی از این کتاب، به منزله تحسین و تعریف از روایات احمد بن حسن بن سعید در آن کتاب خواهد بود.

و شیخ الاجازه بودن از جمله عناوینی است که از نگاه برخی بزرگان، از جمله [[وحید بهبهانی]]<ref>الفوائد الرجالیة (بهبهانی)، ص۵۳؛ تعلیقة علی منهج المقال، ص۶۴.</ref>، [[کلباسی]]<ref>الرسائل الرجالیة (کلباسی)، ج۳، ص۲۹۲.</ref> و [[محدث نوری]]<ref>ر. ک: مستدرک الوسائل، ج۴، ص۳۹۱.</ref>، نه تنها بر حسن حال [[راوی]] دلالت دارد، بلکه می‌تواند حاکی از [[وثاقت]] وی باشد.