اراضی صلح در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[اراضی صلح]]، به زمین‌هایی گفته می‌شود که بین صاحبان آنها و [[حکومت اسلامی]]، [[صلح]] نامه‌ای منعقد شده بود<ref>تذکرة الفقها، ج۱، ص۴۴۶-۴۴۴؛ جواهرالکلام، ج۲۱، ص۱۷۴؛ تحریرالوسیله، ج۲، کتاب احیاء الموات.</ref>. این [[صلح‌نامه]]، اغلب به یکی از سه طریق ذیل انجام می‌شد:

# [[اراضی]] در [[اختیار]] صاحبان آن بوده و مالکیتشان کما کان محفوظ مانده و در مقابل، [[مالیات]] تعیین شده از سوی [[امام]] و ولی [[مسلمین]] را بپردازند؛

اراضی صلح در اصطلاح [[فقهی]] به آن قسمت از اراضی مفتوحه گفته می‌شود که پس از [[پیروزی]] در [[جهاد]]، توسط [[دولت اسلامی]] به صاحبان اصلی آن اراضی واگذار می‌شود. به عبارتی دیگر، اراضی صلح یکی از انواع [[اراضی خراجیه]] بوده که براساس قرارداد صلح به مسلمانان واگذار گردیده و دولت اسلامی، این [[زمین‌ها]] را به صاحبان اصلی جهت بهره‌برداری واگذار نموده و در مقابل آن، متصرفان را موظف به پرداخت [[خراج]] کرده است.

[[فقها]] در مورد اراضی نیز از صلح به عنوان قراردادی به منظور [[تبیین احکام]] نوعی از زمین‌ها نام برده و اینگونه اراضی را اراضی صلح نامیده‌اند، و دو نوع اراضی دیگر را اراضی مفتوح‌العنوه و [[اراضی موات]] نامگذاری کرده‌اند:

[[علامه حلی]] اراضی صلح را به دو گونه ذکر کرده است<ref>تذکرةالفقهاء، ج۱، ص۴۴۶-۴۴۴؛ جواهر الکلام، ج۲۱، ص۱۷۴.</ref>:

[[صاحب جواهر]] می‌نویسد: