آیات الاحکام در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''از جهت نوع دلالت بر [[حکم]]:''' دلالت بعضی [[آیات]] بر [[حکم شرعی]] به نحو [[استقلال]] است، مانند {{متن قرآن|أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا}}<ref>«خداوند خرید و فروش را حلال و ربا را حرام کرده است» سوره بقره، آیه ۲۷۵.</ref> که بیع را [[حلال]] و [[ربا]] را [[حرام]] می‌داند، ولی دلالت بعضی دیگر به نحو انضمام است، مانند {{متن قرآن|وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ}}<ref>«زمان شیر خوارگی وی دو سال بود» سوره لقمان، آیه ۱۴.</ref> که [[زمان]] شیرخوارگی را دو سال می‌داند و به ضمیمه [[آیه]] {{متن قرآن|وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا}}<ref>«بارداری و از شیر گرفتنش سی ماه است» سوره احقاف، آیه ۱۵.</ref> به دست می‏‌آید که کمترین زمان حمل، شش ماه است؛ زیرا دوران [[آبستنی]] و شیرخوارگی را سی ماه دانسته است. از سوی دیگر، بعضی آیات به صیغه انشاء دلالت بر حکم دارد، مانند {{متن قرآن|وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ}}<ref>«و نماز را برپا دارید» سوره بقره، آیه ۴۳.</ref> و بعضی به هیئت اِخبار، مانند {{متن قرآن|حُرِّمَتْ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةُ}}<ref> سوره مائده، آیه ۳.</ref>

# '''از جهت حکم مدلول آیه:''' مدلول برخی آیات، [[حکم تکلیفی]] است، مانند [[وجوب]] [[روزه]] و [[حرمت]] خوردن مردار که به ترتیب از آیه {{متن قرآن|كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ}}<ref>«ای مؤمنان! روزه بر شما مقرّر شده است» سوره بقره، آیه ۱۸۳.</ref> و آیه {{متن قرآن|حُرِّمَتْ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةُ}}<ref> سوره مائده، آیه ۳.</ref> استفاده می‏‌شود، و مدلول برخی دیگر، حکم وضعی‏است، مانند بطلان روزه در حال [[مرض]] یا [[سفر]] که از آیه {{متن قرآن|وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ}}<ref>«اگر بیمار یا در سفر بود، شماری از روزهایی دیگر (روزه بر او واجب است)» سوره بقره، آیه ۱۸۵.</ref> استفاده شده است.

از سوی دیگر، بعضی آیات، بیانگر [[ادب]] [[معاشرت]] [[مؤمنان]] با [[رسول خدا]] {{صل}} است، مانند {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ}}<ref>«ای مؤمنان! صدایتان را از صدای پیامبر فراتر نبرید» سوره حجرات، آیه ۲.</ref> ولی بعضی دیگر، چگونگی [[روابط اجتماعی]] مؤمنان وحدود و اصول [[همزیستی]] سالم و برادرانه را در [[جامعه اسلامی]] بیان می‏‌کند، مانند {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا}}<ref>«ای مؤمنان! از بسیاری از گمان‌ها دوری کنید که برخی از گمان‌ها گناه است و (در کار مردم) کاوش نکنید و از یکدیگر غیبت نکنید؛ آیا هیچ یک از شما دوست می‌دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد؟ پس آن را ناپسند می‌دارید و از خداوند پروا کنید که خداوند توبه‌پذیری بخشاینده است» سوره حجرات، آیه ۱۲.</ref> که به دوری از [[سوء]] [[ظنّ]]، تجسّس در امور دیگران و [[غیبت]] امر می‏‌کند.

برای تحقّق همین [[هدف]]، فقها از دیرباز به موضوع آیات الاحکام توجّهی ویژه داشته، در معرّفی، [[تفسیر]] و میزان دلالت آنها، کتاب‌های فراوانی نوشته‏‌اند. نخستین دانشمندی که در این موضوع کتاب نگاشته، [[محمّد بن سائب کلبی]] از [[اصحاب امام باقر]] و [[امام صادق]] {{عم}} است. کتاب‌های «[[فقه القرآن]]»، «[[کنز العرفان فی فقه القرآن]]» و «[[زبدة البیان فی براهین أحکام القرآن]]» به ترتیب، نوشته «[[قطب الدین راوندی]]»، «[[فاضل مقداد]]» و «[[مقدّس اردبیلی]]»، نمونه‏‌هایی از کتاب‌های آیات الاحکام است.