آیه ملک عظیم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[آیه]] در [[سیاق]] آیاتی است که به حسادت‎ورزی [[یهودیان]] نسبت به [[رسول اکرم]] {{صل}} می‌پردازد. آنان به خاطر [[مقام ولایت]] و صدارت [[پیامبر اکرم]] {{صل}}، به ایشان [[حسد]] می‌ورزیدند و در مقابل حضرتش [[کارشکنی]] می‌کردند. مراد از «[[آل ابراهیم]] {{عم}}» در آیه، [[حضرت اسماعیل]] {{ع}} و [[ذریه]] [[طیبه]] ایشان، یعنی رسول اکرم {{صل}} و [[ائمه اطهار]] {{عم}} است. بر این اساس، [[خداوند]] خطاب به یهودیان می‌فرماید که [[مقام ولایت الهی]] بدون مبنا به کسی عطا نمی‌شود. خداوند به آل ابراهیم {{عم}} [[علم]] به کتاب و [[حکمت]] [[عنایت]] فرمود و [[مقام حکومت]] و [[فرمانروایی]] بر [[مردم]] را به آنان [[تفویض]] کرد. با توجه به اینکه [[حکومت دنیوی]] به [[تنهایی]] ارزشی در نزد [[پروردگار]] ندارد تا آن را در [[قرآن]] به «[[ملک عظیم]]» بستاید، بنابراین، مراد از ملک عظیم در آیه، [[مقام]] [[ولایت تکوینی]] و [[تشریعی]] بر [[ملک]] و [[ملکوت]] عالم است که آل ابراهیم {{عم}}، یعنی رسول اکرم {{صل}} و [[عترت طاهره]] {{عم}} واجد آن هستند. این [[موهبت الهی]] همان [[حاکمیت]] جاودانه‌ای است که خداوند [[تولّی]] به آن را بر همگان [[واجب]] نموده است.

[[سیر]] [[آیه شریفه]]، خود بیانگر [[برهان]] است و [[حد وسط]] در برهان، علم به [[حقیقت قرآن]] است که خداوند به ذریه [[معصوم]] [[حضرت ابراهیم]] {{عم}} عنایت نمود. به این ترتیب، شکل منطقی برهان به ترتیب زیر است:

اولاً، آل ابراهیم {{عم}}، عالم به حقیقت قرآن هستند {{متن قرآن|فَقَدْ آتَيْنَا آلَ إِبْرَاهِيمَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ}}؛

ثانیاً، عالم به حقیقت قرآن، فقط [[رسول خدا]] {{صل}} و [[ائمه معصومین]] {{عم}} هستند؛ نتیجه آنکه: آل ابراهیم {{عم}} در آیه، رسول خدا {{صل}} و ائمه معصومین {{عم}} هستند.  

ثانیاً، ولایت خداوند بر مردم به [[رسول خدا]] {{صل}} و [[امامان معصوم]] {{عم}} [[تفویض]] شده است.

نتیجه آنکه: ملک عظیم در آیه، [[ولایت]] رسول خدا {{صل}} و امامان معصوم بعد از حضرتش بر مردم است.