ابراهیم بن فضل در تراجم و رجال: تفاوت میان نسخه‌ها

ابراهیم بن فضل<ref>ر. ک: رجال الطوسی، ص۱۵۶، ش۱۷۲۱؛ نقد الرجال، ج۱، ص۷۸، ش۱۱۰؛ جامع الرواة، ج۱، ص۲۹؛ تعلیقة علی منهج المقال، ص۵۴؛ منتهی المقال، ج۱، ص۱۸۹، ش۶۳؛ طرائف المقال، ج۱، ص۳۹۸، ش۳۱۴۶؛ تنقیح المقال، ج۴، ص۲۴۸، ش۴۵۱؛ أعیان الشیعه، ج۲، ص۱۹۸، ش۳۱۳؛ قاموس الرجال، ج۱، ص۲۵۸، ش۱۶۷؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۱۸۴، ش۳۹۰؛ معجم رجال الحدیث، ج۱، ص۲۴۴، ش۲۳۳ و ۲۳۵.</ref> در سند ۱ [[روایت]] [[تفسیر کنز الدقائق]] و به نقل از کتاب [[تهذیب الأحکام]] دیده می‌شود: {{متن حدیث|عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ الْفَضْلِ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} إِذَا زَنَى الْمَجْنُونُ أَوِ الْمَعْتُوهُ جُلِدَ الْحَدَّ وَ إِنْ كَانَ مُحْصَناً رُجِمَ.

در [[کتب رجالی]] قدما مانند [[رجال برقی]]، [[رجال کشی]]، [[رجال نجاشی]]، [[فهرست شیخ طوسی]] و [[رجال ابن غضائری]] نام این راوی ذکر نشده؛ ولی شیخ طوسی در کتاب رجال خود، ابراهیم بن فضل را دو بار در [[اصحاب امام صادق]] {{ع}} ذکر کرده: یکی با نام «ابراهیم بن الفضل هاشمی مدنی»، أسند عنه و دیگری با عنوان «ابراهیم بن فضل مدنی»، ابواسحاق<ref>رجال الطوسی، ص۱۵۶، ش۱۷۲۱ – ۱۷۲۲.</ref>.

[[محقق اردبیلی]]، [[علامه مامقانی]] و [[آیت الله خویی]] تصریح کردند که مقصود از ابراهیم بن فضل در [[اسناد روایات]]، ابراهیم بن فضل هاشمی مدنی است<ref>ر. ک: جامع الرواة، ج۱، ص۲۹؛ معجم رجال الحدیث، ج۱، ص۲۴۴ (ش ۲۳۳) و ۲۴۵ (ش۲۳۵)؛ تنقیح المقال، ج۴، ص۲۴۹، ش۴۵۱. </ref>؛ ولی [[علامه شوشتری]] در آن تشکیک کرده: {{عربی|أنها کلها بلفظ ابراهیم بن الفضل فمن أین إرداة الهاشمی هذا بها؟ و لعله ابراهیم بن الفضل المدنی أبواسحاق الذی عده الشیخ أیضاً فی أصحاب الصادق {{ع}} بعد هذا بلا فصل}}<ref>قاموس الرجال، ج۱، ص۲۵۸، ش۱۶۷.</ref><ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[رجال تفسیری ج۱ (کتاب)|رجال تفسیری]]، ج۱ ص ۴۳۴-۴۳۶.</ref>

تردید و تشکیک علامه شوشتری درست نیست، چون اولاً در بعضی اسناد که به صورت حیلوله (تحویل) است، به هر دو نام تصریح شده؛ مانند: {{متن حدیث|عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ الْفَضْلِ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَسْلَمَ وَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ الْفَضْلِ الْهَاشِمِيِّ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} جُعِلْتُ فِدَاكَ الرَّجُلُ يَتَزَوَّجُ الْمَرْأَةَ...}}<ref>الکافی، ج۵، ص۴۵۸، ح۲؛ تهذیب الأحکام، ج۷، ص۲۶۸، ح۱۱۵۳.</ref>.

از [[تاریخ]] ولادت و [[وفات]] راوی اطلاعی در دست نیست؛ لکن [[شیخ طوسی]] وی را از [[اصحاب امام صادق]] {{ع}} به شمار آورده<ref>ر. ک: رجال الطوسی، ص۱۵۶، ش۱۷۲۱.</ref> و در [[اسناد روایات]] هم از آن [[حضرت]] [[حدیث]] نقل کرده است<ref>{{متن حدیث|... عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ الْفَضْلِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: إِذَا سَبَّبَ اللَّهُ لِلْعَبْدِ الرِّزْقَ فِي أَرْضٍ جَعَلَ لَهُ فِيهَا حَاجَةً}}؛ (المحاسن، ج۲، ص۳۴۵، ح۳).</ref>.

اقوال و دیدگاه‌های متعددی در این زمینه هست<ref>ر. ک: معجم رجال الحدیث، ج۱، ص۹۹ - ۱۰۱؛ ج۱۵، ص۵۲؛ إکلیل المنهج، ص۵۴، ش۱۱؛ الفوائد الحائریه، ص۲۲۵؛ الفوائد الرجالیه (بهبهانی)، ص۳۱؛ تعلیقة علی منهج المقال، ص۱۸۹؛ الفوائد الرجالیه (بحر العلوم)، ج۳، ص۲۸۴ - ۲۸۵؛ منتهی المقال، ج۱، ص۷۱ - ۷۲؛ أعیان الشیعه، ج۲، ص۹۶؛ و....</ref> که یکی از محققان در مقاله‌ای بلند، به یادکرد و بررسی آنها پرداخته و در پایان چنین نتیجه گرفته است: {{عربی|أن وصف الرجل بذلک یدل فی البدایة علی أن الرجل عامی المذهب لا یعترف بأن الإمام یسند إلیه الحدیث، بل إنما یعتبر من کلام الإمام ما کان مرفوعاً منه إلی النبی {{صل}} لکن إذا دلت القرائن الخارجیة علی أن الراوی الموصوف به [[شیعی]] المذهب فهو دلیل علی أن هذا الراوی کان نبیهاً جداً، و أراد أن یجمع ما رواه الأئمة {{عم}} مسنداً إلی جدهم للاحتجاج بذلک علی الآخرین الذین لا یعتقدون بإمامتهم، فیکون الوصف دالا علی جلالة و فضل. فالوصف - علی کل حال - لا یدل علی قدح یؤدی إلی الضعف أو مدح یؤدی إلی الثقة، بل هو دلیل علی منهجیة خاصة فی روایة الحدیث}}<ref>مجله تراثنا، مؤسسه آل البیت {{عم}}، ج۳، ص۱۴۲، مقاله {{عربی|المصطلح الرجالی: أسند عنه}}، سید محمدرضا حسینی.</ref>.